Gouden Billen en Portugezen vergiftigen.
Blijf op de hoogte en volg Kevin
07 September 2014 | Tsjechische Republiek, Praag
Zoals in het vorige verslag stond, uiteraard verscheen ik fris en fruitig, een kwartiertje te laat, bij de derde ochtend van de taalcursus. Inmiddels is het alweer woensdag. Eindelijk lijkt het weer wat beter te worden, zelfs de koffers voor de ramen hebben niet meer geholpen en ik schrik wakker om zeven uur omdat ik denk dat het al twaalf uur is. De regen van de vier afgelopen dagen is eindelijk voorbij en de zon durft heel af en toe door de wolken heen te prikken. De wandeltour door Praag die eigenlijk voor gisteren op de planning stond, gaan we dan vandaag met het mooie weer alsnog doen, daarover straks meer.
Het zou voor mij een leukere ochtend moeten worden want we gingen eindelijk met wat meer grammatica werken en ik vind regels en vervoegingen leuker dan die achterlijke geluiden die de Tsjechische taal voor buitenlanders verstopt. Na zes jaar Latijn te hebben gebikkeld, kan ik wel echt zeggen dat het heeft geholpen. De meeste vervoegingen hebben eenzelfde vorm als de Latijnse en volgen eenzelfde, gelijk schema, wat ik echt heel prettig vind. Tsjechische werkwoorden zijn eigenlijk net als de Nederlandse, voor elke regel zijn er eigenlijk meer uitzonderingen dan normaal vervoegde werkwoorden. Lidwoorden kennen ze niet in het Tsjechisch dus hebben ze ‘zelfstandige onderwerpen’ die veranderlijk kunnen zijn, als ze vrouwelijk zijn dan. Ik wil koffie vertaalt als:
Mám rád kávu, daar waar het normale woord voor koffie káva is. Ontzettend logisch toch? Naast dit soort mooie zinnetjes hebben we ook de eerste praktijkervaring opgedaan. We kregen in groepjes van twee een locatie mee en de bijbehorende aanwijzingen mochten we aan authentieke Tsjechen gaan vragen. Zij mochten ons niks in het Engels zeggen en we moesten alle woorden zelf opschrijven/begrijpen en vertalen. Gelukkig bezitten Tsjechen over goed werken armen, handen en vingers en wist een aardige koffiedame van een van de drie restaurants in het gebouw, met gebarentaal uit te leggen dat wij langs het kantoor van de Tsjechische vakbond moesten lopen, a pak doprava (daarna naar rechts) en vervolgens de tramrails moesten oversteken bij het park. Voor een seconde daar was het tergende toeristengevoel, eventjes weg.
Genoeg Tsjechisch voor vandaag, na de les kregen we op woensdag een wandeltocht door Praag met een gids die haar enthousiasme over alle architectonische wonderen door haar krakkemikkige Engels niet echt goed wist over te brengen. Wel had Petra (buddy) mij verteld over een eiland midden in de rivier, dat alleen te bereiken is via de bekende Charles Bridge, waar grote zwarte baby’s met gouden billen te vinden zijn. Deze soort beeldende kunst past perfect in mijn wel opgevoede straatje van kunststromingen dus toen ik de gids hiernaar vroeg zijn er we ernaartoe geweest, dat paste wel in het rondje, de Letse ambassade was immers vlakbij en daar moest en zouden we naartoe gaan. De baby’s zijn ongeveer het formaat van een auto, en in plaats van een gezicht hebben ze een vormloos gezicht. De intentie hierachter? Bedenken jullie maar wat leuks, ik heb geen enkel idee. De Gouden Billen op deze baby’s komen door alle toeristen die op hun billen/rug klimmen voor de foto. Uiteraard kon ik niet achter blijven, foto’s volgen na de taalcursus. Als het goed is krijgen we dan alle foto’s van de coördinatoren van de cursus.
Tijdens de wandeltocht kwamen we ook langs de astronomische klok en het oude stadsplein. Naast de ongelooflijk interessante klok die om het uur bellen laat ringen en een paar poppen laten bewegen en iets met de sterren doet, ontmoetten we enthousiaste proppers voor een kroegentocht die avond, die elke avond gehouden wordt. Antonio (Portugees), Guillaume (Frans) en ik besloten dat we deze kroegentocht wel even konden bespreken terwijl de vrouw aan het vertellen was hoe de klok in de fik heeft gestaan en dat hij prima gerestaureerd is. We waren maandagavond al bij het kasteel geweest na het diner, dus dezelfde drie konden de verleiding van een Italiaans restaurantje niet weerstaan op het punt dat we naar het kasteel zouden gaan en verlieten de groep. Die avond gingen we naar drie verschillende bars/clubs om daarna naar de grootste club van Praag te gaan met vijf verdiepingen met een elk een eigen muziekstijl. In de eerste bar kon je gratis, nadat je betaald had voor de kroegentocht en je een polsbandje had, bier, wodka en absint shots halen. Voor de eerste twee uur. Aangezien de drank in de latere clubs wat duurder zou zijn dan bijvoorbeeld in de bar, was het onze opdracht hier genoeg van te consumeren. De wodka werd gemixt met cranberry-sap en de absint werd niet gemixt maar had een felgroene kleur van zichzelf. Net als strorum bevat dit heerlijke vergif zo’n beetje alleen maar alcohol en was het een goed idee van Guillaume en mij om Antonio dronken te voeren. Na een shotje of tien had Antonio duidelijk genoeg gehad. Ik ben vanaf nu in te huren als Portugese vergiftiger. De grote club aan het einde van de avond was wel een goed feest, weer eens wat anders en betere muziek dan ik van Schatjes gewend ben!
Donderdag was weer een gewonde dag in de klas. We leerden meer en meer van eten en drinken en om ze te bestellen. Altijd goed om te weten dat het woord ořech, mannelijk is en walnoot betekent. De culturele activiteit van donderdag bestond uit het beklimmen van de Petřín heuvel met een mini Eiffeltoren erop. Deze toren staat op exact gelijke hoogte als de echte Eiffeltoren maar door de heuvel eronder, duurt de klim maar een paar minuten. De heuvel biedt fantastisch uitzicht over het grootste gedeelte van Praag en met het strakblauwe weer van donderdag was de klim het meer dan waard. Pivo en maso (bier en vlees) zijn belangrijker en voor Westerse bezoekers daadwerkelijk uitspreekbaar! Dat stemde ons zo tevreden dat we besloten om die avond maar weer een paar ‘biertjes’ te gaan halen. Een halve liter is hier makkelijk te halen voor €1,-. Paradijs is een woord dat men ook wel gebruikt.
Vrijdag leerden we nog meer restaurant zinnetjes te gebruiken en leerden we dingen om op een markt te vragen als wat bepaalde producten zijn en hoeveel zoiets kost. Co je to? – Wat is dat?
Kolik to stoji? – Wat kost dat? De grootste Tsjechische opdracht tot nu toe is ons vrijdagochtend uitgedeeld. We kregen een adres waar een markt te vinden is en we mochten onze weg daarheen gaan vinden door onze Tsjechische kennis over routes en plaatsen te gebruiken. Het plan om als een groep met zijn allen te gaan was al gauw geen succes meer en uiteindelijk waren er vier groepjes die allemaal hun eigen Tsjech lastig vielen met de vraag waar het plein van de markt is. Miranda (Canadese) en ik kregen instructies om tramvaje pět a pak tramvaje třináct te nemen. Eerst met tram vijf en dan met tram dertien. Een ander groepje kreeg de instructie om simpelweg een straat af te lopen en twee andere groepjes moesten met bus sto třicet pět, jedna stanice te nemen. Bus 135 een halte verderop. Wonderbaarlijk genoeg kwamen we allemaal ongeveer gelijk aan op hetzelfde en het goede punt. Bij de kerk op Naměstí Jiřího z Poděbrad, een of ander belangrijk figuur, kregen we de volgende opdracht. We moesten in groepjes de markt op, naar vijf verschillende producten vragen en hun kosten opschrijven en vervolgens zelf iets kopen, het opeten en beschrijven of het lekker was. Miranda en ik kwamen uiteindelijk met makronký en limeta dort terug als gekochte producten. Macrons in mango en bosvruchten smaak, en limoen taart. Voor welgeteld €2,50 kregen we heerlijk gebak mee en konden we iedereen jaloers maken die terugkwamen met een ui of een krop sla.
Nog steeds hield het heerlijke weer in Praag aan en besloten we, zoals studenten betaamt, lunch en bier op de markt te halen en om dit snel naar binnen te werken voordat we naar de culturele activiteit in de middag moesten. Die bestond dit keer uit een tentoonstelling uit de Tweede Wereldoorlog waarin de focus lag op de gedwongen arbeid die de Duitsers andere groepen lieten voltooien en dan voornamelijk het leed dat dit in Tsjechië heeft toegebracht. Op school hadden we nooit de focus echt op de arbeid gehad, meer op de manieren hoe de Nazi’s mensen mishandelden en hoe zij razzia’s hielden om de kampen te vullen en hun rijk te ‘reinigen’. In de tentoonstelling valt zelfs mijn mond open van verbazing. Natuurlijk was de sfeer van de verhalen bekend, maar er zijn wel honderd prachtig overgebleven ID’s van opgehaalde Joden en Tsjechen, tientallen bewaard gebleven brieven die uit de kampen werden geschreven om het thuisfront te laten weten hoe verschrikkelijk het wel niet is. Een aantal tekeningen met ontsnaproutes uit sommige kampen die behoorlijk wat mensen hebben kunnen redden. Normaal ben ik niet zo van de geschiedenis, cultuur en dat soort zaken maar dit heeft daadwerkelijk wel indruk gemaakt. Moeders, ben je trots?
Cya soon.
Het zou voor mij een leukere ochtend moeten worden want we gingen eindelijk met wat meer grammatica werken en ik vind regels en vervoegingen leuker dan die achterlijke geluiden die de Tsjechische taal voor buitenlanders verstopt. Na zes jaar Latijn te hebben gebikkeld, kan ik wel echt zeggen dat het heeft geholpen. De meeste vervoegingen hebben eenzelfde vorm als de Latijnse en volgen eenzelfde, gelijk schema, wat ik echt heel prettig vind. Tsjechische werkwoorden zijn eigenlijk net als de Nederlandse, voor elke regel zijn er eigenlijk meer uitzonderingen dan normaal vervoegde werkwoorden. Lidwoorden kennen ze niet in het Tsjechisch dus hebben ze ‘zelfstandige onderwerpen’ die veranderlijk kunnen zijn, als ze vrouwelijk zijn dan. Ik wil koffie vertaalt als:
Mám rád kávu, daar waar het normale woord voor koffie káva is. Ontzettend logisch toch? Naast dit soort mooie zinnetjes hebben we ook de eerste praktijkervaring opgedaan. We kregen in groepjes van twee een locatie mee en de bijbehorende aanwijzingen mochten we aan authentieke Tsjechen gaan vragen. Zij mochten ons niks in het Engels zeggen en we moesten alle woorden zelf opschrijven/begrijpen en vertalen. Gelukkig bezitten Tsjechen over goed werken armen, handen en vingers en wist een aardige koffiedame van een van de drie restaurants in het gebouw, met gebarentaal uit te leggen dat wij langs het kantoor van de Tsjechische vakbond moesten lopen, a pak doprava (daarna naar rechts) en vervolgens de tramrails moesten oversteken bij het park. Voor een seconde daar was het tergende toeristengevoel, eventjes weg.
Genoeg Tsjechisch voor vandaag, na de les kregen we op woensdag een wandeltocht door Praag met een gids die haar enthousiasme over alle architectonische wonderen door haar krakkemikkige Engels niet echt goed wist over te brengen. Wel had Petra (buddy) mij verteld over een eiland midden in de rivier, dat alleen te bereiken is via de bekende Charles Bridge, waar grote zwarte baby’s met gouden billen te vinden zijn. Deze soort beeldende kunst past perfect in mijn wel opgevoede straatje van kunststromingen dus toen ik de gids hiernaar vroeg zijn er we ernaartoe geweest, dat paste wel in het rondje, de Letse ambassade was immers vlakbij en daar moest en zouden we naartoe gaan. De baby’s zijn ongeveer het formaat van een auto, en in plaats van een gezicht hebben ze een vormloos gezicht. De intentie hierachter? Bedenken jullie maar wat leuks, ik heb geen enkel idee. De Gouden Billen op deze baby’s komen door alle toeristen die op hun billen/rug klimmen voor de foto. Uiteraard kon ik niet achter blijven, foto’s volgen na de taalcursus. Als het goed is krijgen we dan alle foto’s van de coördinatoren van de cursus.
Tijdens de wandeltocht kwamen we ook langs de astronomische klok en het oude stadsplein. Naast de ongelooflijk interessante klok die om het uur bellen laat ringen en een paar poppen laten bewegen en iets met de sterren doet, ontmoetten we enthousiaste proppers voor een kroegentocht die avond, die elke avond gehouden wordt. Antonio (Portugees), Guillaume (Frans) en ik besloten dat we deze kroegentocht wel even konden bespreken terwijl de vrouw aan het vertellen was hoe de klok in de fik heeft gestaan en dat hij prima gerestaureerd is. We waren maandagavond al bij het kasteel geweest na het diner, dus dezelfde drie konden de verleiding van een Italiaans restaurantje niet weerstaan op het punt dat we naar het kasteel zouden gaan en verlieten de groep. Die avond gingen we naar drie verschillende bars/clubs om daarna naar de grootste club van Praag te gaan met vijf verdiepingen met een elk een eigen muziekstijl. In de eerste bar kon je gratis, nadat je betaald had voor de kroegentocht en je een polsbandje had, bier, wodka en absint shots halen. Voor de eerste twee uur. Aangezien de drank in de latere clubs wat duurder zou zijn dan bijvoorbeeld in de bar, was het onze opdracht hier genoeg van te consumeren. De wodka werd gemixt met cranberry-sap en de absint werd niet gemixt maar had een felgroene kleur van zichzelf. Net als strorum bevat dit heerlijke vergif zo’n beetje alleen maar alcohol en was het een goed idee van Guillaume en mij om Antonio dronken te voeren. Na een shotje of tien had Antonio duidelijk genoeg gehad. Ik ben vanaf nu in te huren als Portugese vergiftiger. De grote club aan het einde van de avond was wel een goed feest, weer eens wat anders en betere muziek dan ik van Schatjes gewend ben!
Donderdag was weer een gewonde dag in de klas. We leerden meer en meer van eten en drinken en om ze te bestellen. Altijd goed om te weten dat het woord ořech, mannelijk is en walnoot betekent. De culturele activiteit van donderdag bestond uit het beklimmen van de Petřín heuvel met een mini Eiffeltoren erop. Deze toren staat op exact gelijke hoogte als de echte Eiffeltoren maar door de heuvel eronder, duurt de klim maar een paar minuten. De heuvel biedt fantastisch uitzicht over het grootste gedeelte van Praag en met het strakblauwe weer van donderdag was de klim het meer dan waard. Pivo en maso (bier en vlees) zijn belangrijker en voor Westerse bezoekers daadwerkelijk uitspreekbaar! Dat stemde ons zo tevreden dat we besloten om die avond maar weer een paar ‘biertjes’ te gaan halen. Een halve liter is hier makkelijk te halen voor €1,-. Paradijs is een woord dat men ook wel gebruikt.
Vrijdag leerden we nog meer restaurant zinnetjes te gebruiken en leerden we dingen om op een markt te vragen als wat bepaalde producten zijn en hoeveel zoiets kost. Co je to? – Wat is dat?
Kolik to stoji? – Wat kost dat? De grootste Tsjechische opdracht tot nu toe is ons vrijdagochtend uitgedeeld. We kregen een adres waar een markt te vinden is en we mochten onze weg daarheen gaan vinden door onze Tsjechische kennis over routes en plaatsen te gebruiken. Het plan om als een groep met zijn allen te gaan was al gauw geen succes meer en uiteindelijk waren er vier groepjes die allemaal hun eigen Tsjech lastig vielen met de vraag waar het plein van de markt is. Miranda (Canadese) en ik kregen instructies om tramvaje pět a pak tramvaje třináct te nemen. Eerst met tram vijf en dan met tram dertien. Een ander groepje kreeg de instructie om simpelweg een straat af te lopen en twee andere groepjes moesten met bus sto třicet pět, jedna stanice te nemen. Bus 135 een halte verderop. Wonderbaarlijk genoeg kwamen we allemaal ongeveer gelijk aan op hetzelfde en het goede punt. Bij de kerk op Naměstí Jiřího z Poděbrad, een of ander belangrijk figuur, kregen we de volgende opdracht. We moesten in groepjes de markt op, naar vijf verschillende producten vragen en hun kosten opschrijven en vervolgens zelf iets kopen, het opeten en beschrijven of het lekker was. Miranda en ik kwamen uiteindelijk met makronký en limeta dort terug als gekochte producten. Macrons in mango en bosvruchten smaak, en limoen taart. Voor welgeteld €2,50 kregen we heerlijk gebak mee en konden we iedereen jaloers maken die terugkwamen met een ui of een krop sla.
Nog steeds hield het heerlijke weer in Praag aan en besloten we, zoals studenten betaamt, lunch en bier op de markt te halen en om dit snel naar binnen te werken voordat we naar de culturele activiteit in de middag moesten. Die bestond dit keer uit een tentoonstelling uit de Tweede Wereldoorlog waarin de focus lag op de gedwongen arbeid die de Duitsers andere groepen lieten voltooien en dan voornamelijk het leed dat dit in Tsjechië heeft toegebracht. Op school hadden we nooit de focus echt op de arbeid gehad, meer op de manieren hoe de Nazi’s mensen mishandelden en hoe zij razzia’s hielden om de kampen te vullen en hun rijk te ‘reinigen’. In de tentoonstelling valt zelfs mijn mond open van verbazing. Natuurlijk was de sfeer van de verhalen bekend, maar er zijn wel honderd prachtig overgebleven ID’s van opgehaalde Joden en Tsjechen, tientallen bewaard gebleven brieven die uit de kampen werden geschreven om het thuisfront te laten weten hoe verschrikkelijk het wel niet is. Een aantal tekeningen met ontsnaproutes uit sommige kampen die behoorlijk wat mensen hebben kunnen redden. Normaal ben ik niet zo van de geschiedenis, cultuur en dat soort zaken maar dit heeft daadwerkelijk wel indruk gemaakt. Moeders, ben je trots?
Cya soon.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
