Real Talk en niet zo Real Talk.

Het is voor mijn doen behoorlijk lang geleden dat ik een blog/dagboek/verhaal hoe je ze wilt noemen, heb geproduceerd. De weken lijken eindelijk steeds meer als een ritme aan te voelen en daardoor voelt het alsof ik niet genoeg gekke dingen doe om aan jullie te vermelden. Natuurlijk moet ik beseffen dat dit niet het geval is en kan ik met trots een aantal serieuzere dingen aan jullie melden. Is misschien ook wel eens leuk naast het standaard uitgaan, bier en tieten verhaal. Beetje variatie in de Tsjechische/Nederlandse cuisine.

Goed. Zoals de meeste van jullie denk ik wel weten, heb ik vorig jaar een tijdje in Rotterdam gewoond. Ik huurde een kamer van een jonge heer die net als ik nu, toen op uitwisseling ging, en een onderhuurder voor zijn kamer zocht. Het was mijn tweede studiejaar en omdat ik het eerste behoorlijk goed had doorlopen, had ik vertrouwen in het feit dat ik nu een studielast kende en wist hoeveel tijd of geen tijd ik daarnaast had om weet ik veel wat te doen. Die tijd in Rotterdam begon geweldig, het bekende vrije vogel verhaal was ook op mij van toepassing. Geen regels meer, of ‘een zeurende moeder’, elke minuut van de dag mocht ik zelf indelen en merkte ik van mezelf dat ik langzaamaan een soort van volwassener werd. De echte waarde van geld leer je, soms op een keiharde manier en soms ook niet, wel goed kennen. Zoals wij echte Nederlanders betamen, keer je elke euro die je uitgeeft eerst op zijn kant, is er niet een betere manier voor mij om dit geld uit te geven? Ook mijn huisgenoten toen der tijd zeiden, dat ze het verschil konden merken tussen de bierverslaafde Ajacied die rond eind augustus in kwam zeilen en de steeds meer volwassener gedragende jonge tiener die halverwege december weer terug naar huis toe ging en geen nieuwe kamer meer kon vinden om zijn uitwonende verhaal voort te zetten. Velen van jullie weten dit niet en ik zal ook niet teveel in detail treden, maar ik herinner mij heel goed dat ik een dip had in dezelfde periode nu, als toen in Rotterdam. De eerste maand was voorbij en dan merk je gauw dat de euforie en het alles zelf bepalen niet altijd top zijn. Ik miste het gekke gedoe met Bonk, miste gewoon de sfeer van de Zuiderkeerkring, die er in Rotterdam niet echt hing en ik miste Pablo en het gek doen met hem even erg. Twee huisgenoten zaten vaak met hun kamerdeur dicht, eentje was amper thuis en de ander speelde de hele dag videogames. Niks mis mee voor de rest, maar het leek gewoon niet mijn type mens. Goed voorbeeld is daarvan dan ook dat ik maar met twee van de vijf vrienden op Facebook ben, waarvan een de jongen die mij zijn kamer verhuurde. Het waren gewoon niet mensen waarvan ik normaal had kunnen zeggen, jezus wat worden wij fantastische vrienden.

In die dip heb ik voor het eerst ook kunnen zeggen dat ik heimwee had. De andere keren dat ik van huis was, zou voor vakantie of een voetbaltoernooi zijn geweest en dan zijn er zoveel vrienden en feesten om je heen dat je soms niet eens doorhebt dat je over een paar dagen alweer naar huis moest. Nu was het voor mij uitkijken naar de vrijdagmiddag na mijn werk, dat ik weer met mijn tasje vuile was naar Alphen kon vertrekken om iedereen die ik miste weer te zien en het voor een paar dagen te laten voelen alsof ik weer thuis was. Ik heb toen de Goden bedankt voor het feit dat Whatsapp bestond en heb ontzettend veel op Whatsapp gesproken met een paar mensen in Alphen, die me echt door deze tijd heen hebben gesleept. Aanvankelijk, toen ik te horen kreeg dat mijn plek in Praag bevestigd was, had ik twee dingen waar ik bang voor was. Ik ben slechts 19 en de gemiddelde leeftijd hier om me heen zal ongetwijfeld rond de 22/23 liggen. Hoe ga ik in die groep passen? Ben ik daar niet te kinderachtig voor? Vinden ze mij niet gewoon een klein jochie dat bijvoorbeeld in Amerika nog niet eens mag drinken? Pas ik wel in de manier waarop zij zijn, zich gedragen etc.? En de tweede was, hoe ga ik ervoor zorgen dat ik niet weer de heimwee krijg, die mijn tijd in Rotterdam een stuk minder leuk heeft gemaakt en ook een grote reden heeft gespeeld in het feit dat ik niet langer in Rotterdam ben blijven wonen, of er naar terug ben gekeerd in een later semester. Hoe leer ik mijzelf dit te ontwijken en te combineren met een buitenlandse studielast, buitenlandse mensen met andere culturen, een andere taal en voornamelijk leeftijdsverschillen?

Ik snap goed dat wat ik tot nu toe geschreven heb, misschien een beetje schrikken is. Of dat het niet klinkt zoals de verhalen die jullie normaliter van mij gewend zijn. Ik beloof jullie dan ook dat dit even een besefmoment voor mezelf was en daarom niet vaker voor zal komen want ik vind het veel leuker om te beschrijven hoe geweldig mijn tijd hier wel niet is, want geloof mij, die is een partij geweldig! Ik kan dan ook, stiekem met best een beetje grote hoeveelheid trots, zeggen dat de twee van mijn angsten totaal overbodig waren. Mensen schatten mij hier geen 19, eerder 21. Alleen al om de hoeveelheid alcohol die mijn lever prima kan verdragen, maar ook om mijn Engels, mijn gedrag en het feit dat ik ook heel goed een serieus gesprek kan voeren en dat het niet alleen maar over onzinnige dingen hoeft te gaan. Daarnaast, schiet ik fantastisch op met mijn kamergenoten. Stuk voor stuk zijn het geweldige kerels en lijkt het gewoon alsof iedereen hier met gelijke doelen en een gelijke instelling is gekomen. Er is geen moment dat ik thuis mis, af en toe een skype gesprek met moeders en rj of met mi houdt me met ze in contact, maar doet me ze niet missen. De sfeer die hier hangt, in het algemeen in de stad, maar voornamelijk met de mensen hier, voelt als thuis. Ik ben thuis in Praag en kijk niet op dezelfde manier uit naar het moment dat ik weer terug naar huis toe kan. Naast nuttige dingen, als wassen en strijken bijvoorbeeld, leer ik onbewust volwassener te worden. Nooit had ik dat van mezelf verwacht, maar blijkbaar is het mogelijk. Ik word echt volwassener. Na een lang gesprek met Carol, de franse kamergenoot van Paul in de kamer naast die van Reid en mij, moest hij ook eerlijk toegeven dat hij niet had verwacht dat een dergelijk gesprek mogelijk was geweest. Niet omdat ik dom ben of hem niet begrijp, maar simpelweg omdat we altijd elkaar pesten met zijn Franse accent, of met een paar Nederlandse zinnen die ik hem heb geleerd. Hij vond dat ik prima iedereen wijs had kunnen maken dat ik ouder was, meer levensjaren op de teller had. Ik ben blijer dan ooit, want de angsten die ik had, zijn volledig van de kaart geveegd. Het gaat geweldig hier en kan niet vaak genoeg zeggen hoe blij en vrolijk ik de hele dag door ben.

Goed, de nu wat minder serieuze praat, is wel weer lang genoeg geweest. De week na het waterfietsen van afgelopen zondag, was niet veel speciaals, op het weekend na. Ik doorliep de lessen, leerde de professor van Corporate Strategy wat stakeholders en shareholders zijn, die haalde ze voortdurend door de war, zag een student die een presentatie hield bij The Economic Geography Of The Balkan proberen een professor daar te versieren. Onze daadwerkelijke prof moest een academische verdediging houden voor een paper en kon er niet zijn. Een dame uit Denemarken viel voor hem in en Adam, begon doodleuk na zijn belabberde presentatie gewoon met haar te flirten. “Hé, wilt u niet een keer met ons mee uit? Dan gaan we eerst uit eten, hoeft niet per se met de groep, en dan daarna lekker naar wat pubs en kroegen hier, die ken ik wel zo’n beetje allemaal namelijk.” Met stomheid geslagen stopte ik mijn gezicht in mijn tas om mijn lach te onderdrukken en dat lukte maar net. Toen ik opkeek overviel mij nog een grotere shock, die vrouw was er daadwerkelijk voor in. Ze vertelde dat ze volgende week zou vertrekken dus dat het misschien wel eens mogelijk zou kunnen zijn. Ik had het niet meer. Natuurlijk bestond ook deze week weer uit drie avonden uit, met de Duitse Nation2Nation als begin. Toen we vorige week te horen hadden gekregen dat de competitie misschien niet eens meer doorgaat, waren we hard op zoek gegaan naar een nieuw veld om te voetballen. Een tramhalte verderop bleek er een te zijn en vrijdagmiddag gingen we die uitproberen. Een kunstgrasveld met afmetingen van een heel voetbalveld gaf ons de kans om tegen een groep Tsjechische jongens te voetballen, 11 tegen 11. Dat was wel weer even wennen, daadwerkelijke lange ballen en corners maar het beviel prima. Een 7-4 overwinning na twee uur spelen was het resultaat. Ik werd gecomplimenteerd een belachelijk goede voetballer te zijn, maar vergeleken met hun niveau had zelfs Bonk nog wel een keer of twee kunnen scoren.

Zaterdag stond de eerste trip van het semester op de planning. De een na grootste stad van Tsjechië, Brno werd bezocht met een groep van acht mensen. Een mooie stad, maar het verschil met Praag is enorm. Alles wat er te bezoeken valt, doe je gemakkelijk in een middag. Het centrum is even groot als het centrum van Alphen aan den Rijn en daar wandel je dus gemakkelijk in een dagje doorheen en dan heb je het belangrijkste van de stad gehad. Dat het zo weinig tijd zou kosten wisten we aanvankelijk niet, dus we besloten de vroegste bus heen en de laatste bus terug te nemen. Dat betekende een wekker om 6 uur ’s ochtends, en pas om 1 uur ’s nachts de bus terug te hebben. Mijn lichaam dacht dat vier uurtjes slaap wel genoeg was, dus wekte mij om 5 uur. Zoals ik ben, kan ik dan niet meer slapen en lig ik lekker naar het plafond te staren. Ik ging dus maar mijn bed uit, smeerde mijn boterhammetjes en ging buiten staan voetballen totdat het kwart voor 7 was, de tijd waarop de hadden afgesproken. De bus terug was vervelend, we kwamen om half vier terug aan in Praag en toen moesten we nog naar de dorms. We gingen in Brno de pubs in en hadden daar, na het avondeten ongeveer vier uur doorgebracht en kaartspellen gespeeld. De sfeer was dus lekker aangeschoten, een gepast einde van de dag. Het hoogtepunt van Brno was een bruiloft in de mooiste kerk daar en de speciale sfeer die bruiloften toch altijd met zich meedragen. Ik kan me mijn laatste bruiloft die ik heb meegemaakt niet herinneren, dus dat kan ik ook weer van het lijstje strepen. Speciaal voor jullie haal ik een paar foto’s van Google.

Zondag was het schooltijd. Ik had maandag tot en met woensdag een intensief vak. Drie dagen van 9:00-17:30 waarin we zouden leren over Retailen in de USA. Meteen bleek de professor geniaal. Een arrogante miljonair die vol zit met briljante verhalen over waarom hij niet meer in China, Kazachstan en Letland mag komen. Dat hij ongelijk heeft bestaat niet en hij schroomt niet je te beledigen, zolang je niet terugscheldt vindt hij dat het prima kan. Een heerlijk informele sfeer hangt in het klaslokaal en dat maakt de dagen wat draaglijker. Het enige wat we moeten maken is een project om een retailbusiness op te zetten. Een restaurant of een bar mag ook. Gezien de kennis die mijn familie over wijn heeft dacht ik, he we doen lekker een wijnbar. Een locatie in Praag moest daadwerkelijk gevonden worden en ingedeeld aan de hand van een speciale stijl gedecoreerd. Het project is niet heel erg groot, het enige lastige is dat de insteek van de professor is dat het daadwerkelijk uit te voeren zou zijn. Realistisch moeten wij dus schattingen maken en dat belooft nog een beetje een uitdaging. Het eerste interessante vak was het wel, waarbij de professor eindelijk goed Engels spreekt, het onderwerp als een goed verhaal kan verkopen en misschien wel nog het fijnste, hij niet verbeterd wordt door studenten. Eindelijk een gevoel van academische kennis, of in ieder geval kloppende kennis. Speciaal zwaar was de woensdag wel aangezien dinsdag de Britse N2N avond was. Na een nachtje van twee uur slaap was het toch echt de tijd om weer vanaf negen uur tot half zes in een klaslokaaltje te zitten. Ik weet niet hoe deze Universiteit het voor elkaar krijgt, maar zelfs met alle ramen open, sterven we van de hitte en pauzeren we elk anderhalf uur, simpelweg omdat het niet vol te houden is. Het project moet 18 oktober worden ingeleverd dus dat geeft ons gelukkig genoeg tijd om na het supertoffe weekend eraan te werken.

Ik zeg supertof weekend, omdat er een trip naar Wenen op de planning staat. Vrijdagochtend, nog vroeger dan naar Brno, vertrekken we met de bus naar Wenen, om zondagnacht rond 1 uur weer terug te komen. Zaterdag hebben we een speciale wijntour op de fiets, door een vallei bij Wenen in de buurt. Sinds mijn alcoholische kennis hier is uitgebreid met wijn, naast bier en sambuca, ben ik hier heel enthousiast over. Blijkbaar wordt het weer fantastisch en we hebben dan twee volle dagen om lekker door Wenen te slenteren. Ik zal proberen wat foto’s te bemachtigen maar ik zal afhankelijk zijn van de rest van de groep die hun foto’s delen, mijn excuses hiervoor. Vandaag alleen nog lekker een saai lesje over de Russische markt en dan vroeg het bedje in. Morgen staat de wekker om 5 uur.

Yeyo uit.