Budapesterig Geweldig Weekend en Het Zichtbare Ein
Blijf op de hoogte en volg Kevin
05 December 2014 | Tsjechische Republiek, Praag
Zoals ik vorige week vertelde, was het vanaf vrijdagochtend vroeg, tijd voor waarschijnlijk mijn laatste trip hier vanuit Praag. Brno, Kutna Hora, Plzeň en Wenen gingen deze laatste stad al voor. Budapest, bekend om het feit dat het bestaat uit twee verschillende stadsdelen, gescheiden door de rivier de Donau. Voordat het tijd was voor Budapest, was het eerst nog tijd voor de ONGELOFELIJK spannende wedstrijd: AC Sparta Praha – SSC Napoli. Zoals jullie hopelijk al kunnen lezen was deze wedstrijd exact het omgekeerde van spannend, leuk en aantrekkelijk om te zien. Afgezien van het feit van wat magere kansjes en twee toevallig ballen op de lat, was er eigenlijk geen reet aan. De meeste spanning zat hem in het feit dat we wel op tijd binnen zouden komen in het stadion zelf. De rijen buiten waren enorm en het aantal ingangen was kleiner dan het aantal schrikkeljaren dat ik heb meegemaakt. Ook al is het geen Camp Nou, de capaciteit van het stadion, of het aantal mensen dat van plan was naar binnen te gaan, was veel te groot voor het aantal ingangen. Overal stonden dikke rijen en probeerden groepen van honderden man door een selectie van vier poortjes te komen.
Dat ging natuurlijk niet werken en daardoor waren we helaas dan ook tien minuten te laat voor de wedstrijd. Althans, toen dachten we nog helaas. Aan het einde van de wedstrijd was het algemene beeld dat we niet per se bij deze wedstrijd aanwezig hoefden te zijn. Hoewel het heerlijk was om weer eens in een stadion te zitten met daadwerkelijk een geweldige sfeer, en gezellige mensen die allemaal dachten flink bezopen te worden van het alcoholvrije bier dat, in verband met de Europese wedstrijd, in het stadion werd geschonken. Gezellige avond was het zeker wel, alleen moest er na de voetbal snel naar huis worden gereden omdat ik mijn tasje nog moest pakken en toch nog wel wat slaap wilde pakken voordat de wekker ging bellen om 7 uur de volgende ochtend. Nu klinkt dat waarschijnlijk voor de werkende of scholieren populatie van mijn lezers niet heel vroeg, maar voor studenten is dat toch wel degelijk een behoorlijk vroeg tijdstip. Zeker na een paar weken van wekkers niet vroeger dan 10 uur, deed dit toch stiekem een beetje pijn.
Ik kwam thuis en vond gelukkig een nog wakkere Carol. Snel pakten we onze tas en vergat ik gelukkig niet dat de badhuisfeesten/zwembadfeesten in Budapest heel erg populair zijn, waarvoor je uiteraard een zwembroek nodig hebt. De volgende ochtend, vanwege Carol zijn fantastische vermogen om op tijd op te staan, al vijf minuten te laat, kwamen we in de lobby aan. Meneer Croué dacht daar dat het even wel handig was om te realiseren dat een zwembroek ontbrak. Uiteindelijk vertrokken we dan met de tram in de richting van het centrale station, tien minuten later dan gepland, om de gehuurde auto op te halen. We hadden in totaal een enorm schrikbarende €100,- moeten betalen voor een Volkswagen Golf die we voor drie dagen hadden waarmee we zelfs toegestaan waren om de grenzen van Tsjechië te passeren. Aangekomen bij Budget Rent A Car, bleek dat de auto die we hadden geboekt, helaas niet beschikbaar was, terwijl de website zei van wel. Een beetje angstig begin betekende dat wel. Gelukkig had Budget een verrassing voor ons voor in petto. Om het feit dat onze auto er niet was te compenseren, werd ons aangeboden een gratis upgrade van auto te accepteren. Van een Golf gingen we naar Škoda Octavia Station, wat betekende dat we eigenlijk Davis wel in de achterbak hadden kunnen stoppen en haar daar een comfortabele slaapplaats konden bieden. Carol is een hobbyist met auto’s en dan in het specifiek om oudere auto’s te restaureren en enorm veel kracht te geven. Gewend aan een Alfa Romeo uit 1971 die hij nu aan het restaureren en aanpassen is met zijn vader, was hij enorm teleurgesteld in de kracht van de kleine 1.6 Diesel Turbo motor. Ik daarentegen, gewend aan een Peugeot 107 van moeders, vond het heerlijk om te voelen dat de auto behoorlijk kon trekken vergeleken met het lieve autootje dat mij normaal overal veilig naartoe brengt.
Kom ik op het rijden. Zoals een hoop van jullie hopelijk weten, ben ik een enorme fan van autorijden. Dat was een van de redenen dat ik zo blij was dat we een auto gingen huren in plaats van een ellenlange busrit tegemoet zouden moeten zien. Helaas had Carol echter de auto geboekt en de egoïst gunde mij op de heenweg geen minuut achter het stuur. Misschien ook wel begrijpelijk omdat we maar betaald hadden voor één bestuurder en geen verzekering hadden afgesloten voor een tweede bestuurder, die overigens ook 21+ moest zijn, maar toch baalde ik flink. Ik had de AUX kabel van mijn laptop en speakers meegenomen en gelukkig konden we deze in de lieftallige zwarte Škoda ook gebruiken. Lekker meeschreeuwend en genietend van de muziek, ging de heenreis behoorlijk voorbarig. Misschien was dat ook wel omdat er eigenlijk een constant tempo van 140 km/h genoteerd werd en we weinig stopten. Afgezien van een lekker kippetje bij de KFC en een korte plaspauze waren we al snel in Budapest en stonden we in onze kamer zo rond 2 uur ’s middags.
Eerst was het tijd voor eten. In de auto hadden we al een korte glimp kunnen opvangen van hoe belachelijk mooi ook deze stad er wel niet uitzag. Beide kanten van de rivier leken ontzettend veel mooie gebouwen en plekken te bezitten en dat maakte ons allen behoorlijk enthousiast, niet alleen voor de stad maar ook voor het weekend zelf. Het gezelschap bestond voornamelijk uit een groep waar ik vaak mee omga, maar Carol niet per se vaak mee te vinden is, afgezien van de avonden dat we indrinken in ons appartement voordat we uitgaan (vrijwel elke dinsdag). Gelukkig paste Carol er perfect in en was de hele groep gewoon echt super goed met elkaar en waren ongemakkelijke stiltes niet aanwezig. Een vrijdagmiddag lunch en een Hongaars biertje, wel weer wat anders dan die heerlijke prijzen in Praag, waren de start van onze eerste dag in Budapest. Een gevaarlijk ding met de Hongaarse Forint is echter wel, dat deze munteenheid geen zak waard is. €1,- is omgerekend iets meer dan 300 Forint en daardoor verreken je jezelf heel gemakkelijk. De pinautomaat had dan ook geen lagere opties dan 30.000 Forint en met zulke astronomische bedragen reken je jezelf dan al snel tot een miljonair. Een ontzettend gepast “Make it Rain” bleef echter uit, al hadden we samen voor een schamele 200.000 gepind dat in niet kleinere biljetten dan 10.000 kwam.
Na een lekkere lunch vonden we bij onze veel te enthousiaste receptioniste in het hostel een aantal folders over gratis wandeltours door de stad en dingen we die van het weekend konden doen. Daarnaast hadden we van Paul en een andere Hongaarse jongen behoorlijk wat tips gekregen qua eten en uitgaan, informatie genoeg dus. We besloten de wandeltocht van zaterdagmiddag te doen en vrijdag naar een kerstmarkt te gaan en nog wat door de stad te wandelen om als laatste dan nog ergens te dineren. Een leuke kerstmarkt, vooral door de warme wijn die overal geserveerd werd, en een lekker diner betekende het einde van het overdag gedeelte van de vrijdag. In de avond gingen we naar een van meest bekende Ruïne bars/pubs. Dit zijn bars/pubs in oude gebouwen die eigenlijk als een soort ‘midden in de stad ruïne’ achtergelaten zouden worden. Ontzettend gave plek om te zijn en de bar leek maar door te gaan. In elk hoekje vond je wel weer een nieuwe trap die naar een andere verdieping of kamer leidde en letterlijk overal leken er meer mensen te zijn. Lekker avondje gehad zonder al teveel gekke dingen, zaterdag stond er namelijk een volle dag op het programma. De wandeltour, lekker uit eten, zwembadfeest en ondertussen moest ik ook nog op zoek naar een groepje voor mijn bachelor scriptie en misschien nog wel belangrijker, een onderwerp voor dit behoorlijk significant afsluitend onderzoek van mijn afgelopen drie jaar studeren.
Zaterdag kwamen we nog behoorlijk moe, na twee korte nachten uit bed zetten en liepen we door de antiekmarkt die tegenover ons hostel was, naar een plek om wat te lunchen en vervolgens ons op te maken voor de tour. Een fontein op een plein ergens in het midden van de Pest kant van Budapest was de plek waar we zouden verzamelen voor de start van de tour. Een drankje om de moed wat op te voeren voor de tour was wel gewenst, aangezien het ruim drie uur zou gaan duren. We starten met een enthousiaste gids die alle toeristische klassiekers uit zijn hoge hoed (lees: wintermuts) tovert om het publiek aan het lachen te krijgen of misschien om zelfs al een opzetje te creëren voor zijn fooi aan het einde van de tour. Want ook een gratis tour, zal natuurlijk nooit volledig gratis zijn.. Een gids die erg zijn best deed en probeerde met de hele groep te praten en zoveel mogelijk grappige feitjes over de stadsdelen en vroegere regenten te vertellen. In een kleine drie en een half uur laat de gids ons alles in de stad zien, vertelt over de bezoekbare pracht en praal en eigenlijk komt daarbij een hoop aan bod. We lopen eigenlijk langs de meeste plekken zonder ze dan daadwerkelijk binnen te gaan maar dat zou je hier ook niet in een weekend redden. Dan zou je echt gerust een weekje moeten blijven om alle geweldig mooie gebouwen te bezoeken. Zaterdag na de tour was het helaas voor Carol en mij nog wel tijd om te werken aan serieuze dingen. Carol had een telefonisch interview met L’Oréal en moest ik helaas nog een hoop doen om alles voor de scriptie rond te krijgen. Gelukkig wist ik alles zaterdag na de tour vrij snel rond te krijgen en hoefde ik me voorlopig geen zorgen meer te maken om stappen die ik moet ondernemen voor mijn school in Nederland. Ook Carol zijn interview ging hartstikke goed en dat bood ons dubbel reden om de avond goed te vieren.
In de avond was het eerst nog tijd voor een goed diner. Ons hostel bleek ook in het midden van het Joodse district te lezen waar een grote verzameling aan restaurants te vinden was. Onze eerste keus met authentiek Hongaars eten was helaas te vol dus toen liepen we verder naar Bigfish Seafood. Voor iedereen die ooit nog naar Budapest gaat: GA HIERHEEN! Het was sowieso al ernstig lekker om eindelijk weer goede vis te eten na het laatste bezoek aan Marina Grosseto, maar daar kwam ook nog bij dat het eten echt verschrikkelijk lekker was. Daarnaast was het concept van het restaurant echt briljant. Stel je een lange bar voor met een grote koelvitrine tot de helft van de bar, waar net zoals bij een slager of een visboer, allemaal vissoorten in ijs lagen te wachten tot zij besteld werden. Van zalm tot tonijn, langs de inktvis, garnalen passerend, coquilles niet ontbrekend naar de tarbot. Alle soorten vis waar ik ooit van had gehoord waren aanwezig in de koeling en konden voor een bepaalde prijs per kilo of 100 gram gekocht worden. Je kon dan gewoon verse vis bestellen, die door de kok meteen werd gebakken/gegrild/gestoomd, naar jouw voorkeur. Dan liep je een station verder aan de bar waar je je bijgerecht kon selecteren, je drinken en was de afsluiter de kassa. Naast de verse vis die je zelf kon selecteren, waren er nog hoofdgerechten die je gewoon kon bestellen en waren er een aantal voor- en nagerechten beschikbaar. Daarnaast was de wijn behoorlijk prima te drinken en dat is natuurlijk voor ons als arme studenten best wel fijn. Een paar flessen wijn, hier en daar een voorgerecht, een paella, zwarte inkt risotto met heilbot en een ander visgerecht met rijst verder (dit at iedereen), waren onze buikjes allemaal heerlijk gevuld en waren we klaar om te beginnen met indrinken voordat we naar het zwembadfeest gingen.
Terug in het hostel hadden we inmiddels uitgevonden dat een kan van anderhalve liter maar 4 eurootjes kostte en begonnen we dus lekker te kingsen. Zeker de jeugd onder mijn lezers zal dit spelletje vast goed kennen en dan ook begrijpen hoeveel lol je daarmee kunt hebben wanneer iedereen met verschillende regels gewend is te spelen en je dus eindigt met een bizarre mix van regels en opdrachten. Lekker aan het bier gezeten te hebben pakte we een taxi naar het badhuis, waar we een verwarmd buitenbad aantroffen met een verbinding naar binnen toe. Binnen waren wat kleinere soort kinderbadjes en de plek waar je drinken kon halen. Een keycord met een magnetisch kaartje was je betaalmiddel, die je kon opladen als een soort ov-kaart. Veel gezopen en erg genoten van het nieuwe soort feest namen we een taxi terug naar het hostel. We hadden afgesproken om de volgende dag enigszins bijtijds uit bed te komen omdat we nog naar het Hongaarse Vrijheidsbeeld wilden gaan, waarvandaan je een fantastisch uitzicht had op de stad zelf. In de taxi onderweg begon Carol heel vrolijk (lees: takkelam) een gesprek met taxichauffeur die niet echt veel kennis van de Engelse taal bezat. Uiteindelijk begon Carol te haten op het automerk Škoda om vervolgens door de chauffeur erop gewezen te worden dat ook de taxi van ditzelfde Tsjechische merk was en hij dus eigenlijk de chauffeur persoonlijk had beledigd. Een vriendelijke sorry en een briljante stilte tussen de twee tekende voor de rest van de taxirit. Weer in het hostel gingen we snel de mandjes in en kwamen we op het idee de volgende dag een goed ontbijt te eten voor de ‘flinke’ klim naar het standbeeld.
Een ontbijt wat eigenlijk niks voorstelde, de tassen in de bagage kamer geknald en hup, de berg op naar het vrijheidsbeeld. Dat was het idee de volgende ochtend behalve bij degene onder ons met een redelijke kater, die hadden iets minder zin in de klim. Eind goed al goed, we redden het naar de top en deden samen met Davis als palmblad de positie van het standbeeld na, zie foto. Dit was het laaste wat we in Budapest deden, voordat het avontuur met de parkeergarage van de auto begon. We besloten om al ons overgebleven geld in de parkeerautomaat te knallen, maar die gaf halverwege het betaalproces aan dat het maximale aantal stukken geld was betaald, terwijl we nog een slordige achtduizend Forint moesten betalen. De service werd gebeld en gelukkig was vijf minuutjes later een prima Engels sprekende medewerker aangekomen die ons kwam helpen. Ook hier, eind goed al goed, we betaalden alles en konden uiteindelijk anderhalf uur later dan oorspronkelijk gepland de terugreis beginnen. Omdat de heenreis ruim zes uur had geduurd en wij nu nog maar vijf uurtjes hadden om de auto op tijd terug te brengen, moest er flink op het rechterpedaaltje getrapt worden om op tijd terug te zijn. Zo was Carol gelukkig in staat een gemiddelde van 160 te noteren, waarbij het gemiddelde in het halfuurtje Slowakije een hoogtepunt van 180 bereikte. Veel harder wilde de auto dan ook niet gaan, tot de frustratie van de bestuurder.
Uiteindelijk na vier en een half uur waren we nog ruim op tijd in Praag. Terug naar de dorms om even de spullen weer terug te brengen en te wachten op Carol die nog even wat voor school moest doen, gingen we met de groep als afsluiter bij Don Vito’s eten, de Italiaan om de hoek. Vroeg het bed in, want het weekend was behoorlijk uitputtend geweest. Wel was het echt een fantastisch weekend, het samen in de auto is gewoon veel leuker dan in de bus te zitten, de groep paste perfect, we hadden een kamer voor ons vijven alleen, de stad was geweldig, feesten waren top, eten was top, mensen gezellig en de sfeer overal was gewoon heel gastvrij en warm. Op naar de laatste drie schoolweken…
Zo komt het besef toch wel echt harder dichtbij. Maandag was het weer tijd voor een potje voetbal en voornamelijk een dag om uit te rusten en verloren slaap in te halen. Maandag lekker rustig avondje en in 561 ging voor het eerst het licht behoorlijk vroeg uit. Dinsdag was het tijd om in de strategie klas een groepje te vormen voor de laatste opdracht van dit vak: een case studie van welgeteld drie pagina’s, waarbij er 12 vragen te beantwoorden zijn en die in de laatste les gepresenteerd moeten worden. Ook dat klinkt natuurlijk niet vreselijk moeilijk, dus de stress voor tentamens (ik heb maar een schriftelijk tentamen waarbij de laptop gebruikt mag worden) is vrijwel niet aanwezig. Nadat dit gebeurd was, moest er in de avond natuurlijk wel weer een N2N gevierd worden. Ondertussen sloeg de eerste vorst van het jaar toe en schreven wij geschiedenis. Dinsdag 2 December 2014, lag voor het eerst in de geschiedenis van de stad Praag, het zo wereldberoemde en perfect functionerende tramnetwerk, volledig plat. Er reed geen enkele tram meer. De bovenlijnen waren bevroren en daardoor ontstond er telkens kortsluiting wanneer een tram de lijnen gebruikte en dat was natuurlijk niet veilig. Overal op het tramnetwerk stonden dan ook trams stil, verlaten en donker alsof er net een enorme ramp ging gebeuren. Gelukkig werden er veel bussen ingezet en konden we nog steeds redelijk rond komen. Voor de N2N had de organisatie ook bussen geregeld, die vanaf de dorms vertrokken en konden wij veilig en vlug naar de club komen. Een lekker avondje was het weer, om de woensdag lekker langer in bed te blijven liggen.
Woensdag had ik met Koen op school afgesproken om de presentatie die we donderdag in het vak van business in Rusland hadden. Voor het eerst dat we voor dit vak iets moesten doen en daarom dus wel interessant om te kijken of het misschien nu wel wat zou worden. Uiteraard was dat niet het geval en was het een presentatie waarbij je alles zelf mocht bedenken, zonder daar enige redenering voor te geven. Een bedrijf opzetten, of een bestaand bedrijf in de Russische markt laten beginnen. Zonder een lap tekst die daarbij hoorde, zonder toelichting te geven, nada. Piece of cake dus en dat bleek gelukkig ook toen Koen en ik de helft van de presentatie in een uurtje af hadden. Woensdagavond was het weer tijd voor een voetbalwedstrijd, die we na een geweldige comeback van 0-5 naar 6-6 wisten om te buiten, toch verloren doordat er een aantal mensen ontbraken en we niet ons normale team konden opstellen. Later op de avond was het tijd om even met de beste vriendjes te skypen en te zien wat we nou met oud & nieuw wilden gaan doen. Heerlijk weer gebulderd van het lachen en de uiteindelijke beslissing om nog een keertje in Alphen te blijven en daar lekker gek te doen stemden ons allemaal tevreden. Donderdag was het dan tijd voor de presentatie die uiteraard gewoon top ging, 27.5 van de 30 punten binnen gehaald en daarmee een goede basis voor het tentamen opgebouwd. Dat werd in de avond afgesloten met een potje poker waar ik wederom geen zak van bakte.
Ik heb hier nog maar een andere normale vrijdag. Deze ochtend wanneer Carol zijn alarm 10 keer om de vijf minuten afgaat om hem op tijd te wekken voor zijn skypeinterview met Ubisoft dit keer, slaat het besef behoorlijk binnen. Het einde is meer dan in zicht, het is om de hoek. Nog maar twee hebben heb ik te spenderen om de tot nu toe beste drie maanden van mijn leven af te sluiten en helemaal goed te vieren. Hoewel ik veel zin heb om weer naar huis te gaan, weer te voetballen, te werken, genieten van iedereen thuis en ook mijn serieuzere studie weer op te pakken, is het een enorm dubbel gevoel. De mensen die ik hier heb ontmoet, de plaatsten die ik heb bezocht, de geweldige feestjes die ik heb meegemaakt, ik wil het eigenlijk helemaal niet kwijt. Merkbaar wordt het ook in alle groepen waar ik mee omga, dat bij iedereen het besef langzaamaan begint te komen. Het is tot nu toe werkelijk waar elke seconde genieten geweest en het heeft al mijn hoop, verwachtingen en wildste dromen met enorm gemak overtroffen. Ik ken van alle werelddelen de gebruiken, de cultuur en de omgang met mensen heb ik ook geleerd. Samenwerken met mensen uit alle uithoeken van de wereld, met ze uitgaan, met ze voetballen, met ze bowlen of pokeren, noem het maar op. Het is 100% perfect geweest en dat maakt me des te meer verdrietig om te beseffen dat het over twee weken rond deze tijd, het inpakken de schoonmaak van de kamer alweer voltooid moet zijn. Dan vertrek ik om 18:50 weer naar de Nederlandse bodem en laat ik een wereld vol vriendschappen en geweldige ervaringen achter me. Maar daar gaan we niet teveel over zeuren, alles eruit halen wat erin zit en dan kan ik met trots terugkijken op de meest geweldige tijd van mijn leven ooit.
Vandaag daarom dus Carol weer eens slachten in de sportschool en vervolgens lekker lang voetballen. Voor het weekend staat alleen een skype op zaterdagavond met de familie die dan Sinterklaas aan het vieren zijn op de planning. Ook voor dit de eerste keer dat ik het ga missen, maar nu beloof ik, geen verrassingen meer. Ik kom nog een keer terug en dat is voor goed.
Yeyo uit.
Dat ging natuurlijk niet werken en daardoor waren we helaas dan ook tien minuten te laat voor de wedstrijd. Althans, toen dachten we nog helaas. Aan het einde van de wedstrijd was het algemene beeld dat we niet per se bij deze wedstrijd aanwezig hoefden te zijn. Hoewel het heerlijk was om weer eens in een stadion te zitten met daadwerkelijk een geweldige sfeer, en gezellige mensen die allemaal dachten flink bezopen te worden van het alcoholvrije bier dat, in verband met de Europese wedstrijd, in het stadion werd geschonken. Gezellige avond was het zeker wel, alleen moest er na de voetbal snel naar huis worden gereden omdat ik mijn tasje nog moest pakken en toch nog wel wat slaap wilde pakken voordat de wekker ging bellen om 7 uur de volgende ochtend. Nu klinkt dat waarschijnlijk voor de werkende of scholieren populatie van mijn lezers niet heel vroeg, maar voor studenten is dat toch wel degelijk een behoorlijk vroeg tijdstip. Zeker na een paar weken van wekkers niet vroeger dan 10 uur, deed dit toch stiekem een beetje pijn.
Ik kwam thuis en vond gelukkig een nog wakkere Carol. Snel pakten we onze tas en vergat ik gelukkig niet dat de badhuisfeesten/zwembadfeesten in Budapest heel erg populair zijn, waarvoor je uiteraard een zwembroek nodig hebt. De volgende ochtend, vanwege Carol zijn fantastische vermogen om op tijd op te staan, al vijf minuten te laat, kwamen we in de lobby aan. Meneer Croué dacht daar dat het even wel handig was om te realiseren dat een zwembroek ontbrak. Uiteindelijk vertrokken we dan met de tram in de richting van het centrale station, tien minuten later dan gepland, om de gehuurde auto op te halen. We hadden in totaal een enorm schrikbarende €100,- moeten betalen voor een Volkswagen Golf die we voor drie dagen hadden waarmee we zelfs toegestaan waren om de grenzen van Tsjechië te passeren. Aangekomen bij Budget Rent A Car, bleek dat de auto die we hadden geboekt, helaas niet beschikbaar was, terwijl de website zei van wel. Een beetje angstig begin betekende dat wel. Gelukkig had Budget een verrassing voor ons voor in petto. Om het feit dat onze auto er niet was te compenseren, werd ons aangeboden een gratis upgrade van auto te accepteren. Van een Golf gingen we naar Škoda Octavia Station, wat betekende dat we eigenlijk Davis wel in de achterbak hadden kunnen stoppen en haar daar een comfortabele slaapplaats konden bieden. Carol is een hobbyist met auto’s en dan in het specifiek om oudere auto’s te restaureren en enorm veel kracht te geven. Gewend aan een Alfa Romeo uit 1971 die hij nu aan het restaureren en aanpassen is met zijn vader, was hij enorm teleurgesteld in de kracht van de kleine 1.6 Diesel Turbo motor. Ik daarentegen, gewend aan een Peugeot 107 van moeders, vond het heerlijk om te voelen dat de auto behoorlijk kon trekken vergeleken met het lieve autootje dat mij normaal overal veilig naartoe brengt.
Kom ik op het rijden. Zoals een hoop van jullie hopelijk weten, ben ik een enorme fan van autorijden. Dat was een van de redenen dat ik zo blij was dat we een auto gingen huren in plaats van een ellenlange busrit tegemoet zouden moeten zien. Helaas had Carol echter de auto geboekt en de egoïst gunde mij op de heenweg geen minuut achter het stuur. Misschien ook wel begrijpelijk omdat we maar betaald hadden voor één bestuurder en geen verzekering hadden afgesloten voor een tweede bestuurder, die overigens ook 21+ moest zijn, maar toch baalde ik flink. Ik had de AUX kabel van mijn laptop en speakers meegenomen en gelukkig konden we deze in de lieftallige zwarte Škoda ook gebruiken. Lekker meeschreeuwend en genietend van de muziek, ging de heenreis behoorlijk voorbarig. Misschien was dat ook wel omdat er eigenlijk een constant tempo van 140 km/h genoteerd werd en we weinig stopten. Afgezien van een lekker kippetje bij de KFC en een korte plaspauze waren we al snel in Budapest en stonden we in onze kamer zo rond 2 uur ’s middags.
Eerst was het tijd voor eten. In de auto hadden we al een korte glimp kunnen opvangen van hoe belachelijk mooi ook deze stad er wel niet uitzag. Beide kanten van de rivier leken ontzettend veel mooie gebouwen en plekken te bezitten en dat maakte ons allen behoorlijk enthousiast, niet alleen voor de stad maar ook voor het weekend zelf. Het gezelschap bestond voornamelijk uit een groep waar ik vaak mee omga, maar Carol niet per se vaak mee te vinden is, afgezien van de avonden dat we indrinken in ons appartement voordat we uitgaan (vrijwel elke dinsdag). Gelukkig paste Carol er perfect in en was de hele groep gewoon echt super goed met elkaar en waren ongemakkelijke stiltes niet aanwezig. Een vrijdagmiddag lunch en een Hongaars biertje, wel weer wat anders dan die heerlijke prijzen in Praag, waren de start van onze eerste dag in Budapest. Een gevaarlijk ding met de Hongaarse Forint is echter wel, dat deze munteenheid geen zak waard is. €1,- is omgerekend iets meer dan 300 Forint en daardoor verreken je jezelf heel gemakkelijk. De pinautomaat had dan ook geen lagere opties dan 30.000 Forint en met zulke astronomische bedragen reken je jezelf dan al snel tot een miljonair. Een ontzettend gepast “Make it Rain” bleef echter uit, al hadden we samen voor een schamele 200.000 gepind dat in niet kleinere biljetten dan 10.000 kwam.
Na een lekkere lunch vonden we bij onze veel te enthousiaste receptioniste in het hostel een aantal folders over gratis wandeltours door de stad en dingen we die van het weekend konden doen. Daarnaast hadden we van Paul en een andere Hongaarse jongen behoorlijk wat tips gekregen qua eten en uitgaan, informatie genoeg dus. We besloten de wandeltocht van zaterdagmiddag te doen en vrijdag naar een kerstmarkt te gaan en nog wat door de stad te wandelen om als laatste dan nog ergens te dineren. Een leuke kerstmarkt, vooral door de warme wijn die overal geserveerd werd, en een lekker diner betekende het einde van het overdag gedeelte van de vrijdag. In de avond gingen we naar een van meest bekende Ruïne bars/pubs. Dit zijn bars/pubs in oude gebouwen die eigenlijk als een soort ‘midden in de stad ruïne’ achtergelaten zouden worden. Ontzettend gave plek om te zijn en de bar leek maar door te gaan. In elk hoekje vond je wel weer een nieuwe trap die naar een andere verdieping of kamer leidde en letterlijk overal leken er meer mensen te zijn. Lekker avondje gehad zonder al teveel gekke dingen, zaterdag stond er namelijk een volle dag op het programma. De wandeltour, lekker uit eten, zwembadfeest en ondertussen moest ik ook nog op zoek naar een groepje voor mijn bachelor scriptie en misschien nog wel belangrijker, een onderwerp voor dit behoorlijk significant afsluitend onderzoek van mijn afgelopen drie jaar studeren.
Zaterdag kwamen we nog behoorlijk moe, na twee korte nachten uit bed zetten en liepen we door de antiekmarkt die tegenover ons hostel was, naar een plek om wat te lunchen en vervolgens ons op te maken voor de tour. Een fontein op een plein ergens in het midden van de Pest kant van Budapest was de plek waar we zouden verzamelen voor de start van de tour. Een drankje om de moed wat op te voeren voor de tour was wel gewenst, aangezien het ruim drie uur zou gaan duren. We starten met een enthousiaste gids die alle toeristische klassiekers uit zijn hoge hoed (lees: wintermuts) tovert om het publiek aan het lachen te krijgen of misschien om zelfs al een opzetje te creëren voor zijn fooi aan het einde van de tour. Want ook een gratis tour, zal natuurlijk nooit volledig gratis zijn.. Een gids die erg zijn best deed en probeerde met de hele groep te praten en zoveel mogelijk grappige feitjes over de stadsdelen en vroegere regenten te vertellen. In een kleine drie en een half uur laat de gids ons alles in de stad zien, vertelt over de bezoekbare pracht en praal en eigenlijk komt daarbij een hoop aan bod. We lopen eigenlijk langs de meeste plekken zonder ze dan daadwerkelijk binnen te gaan maar dat zou je hier ook niet in een weekend redden. Dan zou je echt gerust een weekje moeten blijven om alle geweldig mooie gebouwen te bezoeken. Zaterdag na de tour was het helaas voor Carol en mij nog wel tijd om te werken aan serieuze dingen. Carol had een telefonisch interview met L’Oréal en moest ik helaas nog een hoop doen om alles voor de scriptie rond te krijgen. Gelukkig wist ik alles zaterdag na de tour vrij snel rond te krijgen en hoefde ik me voorlopig geen zorgen meer te maken om stappen die ik moet ondernemen voor mijn school in Nederland. Ook Carol zijn interview ging hartstikke goed en dat bood ons dubbel reden om de avond goed te vieren.
In de avond was het eerst nog tijd voor een goed diner. Ons hostel bleek ook in het midden van het Joodse district te lezen waar een grote verzameling aan restaurants te vinden was. Onze eerste keus met authentiek Hongaars eten was helaas te vol dus toen liepen we verder naar Bigfish Seafood. Voor iedereen die ooit nog naar Budapest gaat: GA HIERHEEN! Het was sowieso al ernstig lekker om eindelijk weer goede vis te eten na het laatste bezoek aan Marina Grosseto, maar daar kwam ook nog bij dat het eten echt verschrikkelijk lekker was. Daarnaast was het concept van het restaurant echt briljant. Stel je een lange bar voor met een grote koelvitrine tot de helft van de bar, waar net zoals bij een slager of een visboer, allemaal vissoorten in ijs lagen te wachten tot zij besteld werden. Van zalm tot tonijn, langs de inktvis, garnalen passerend, coquilles niet ontbrekend naar de tarbot. Alle soorten vis waar ik ooit van had gehoord waren aanwezig in de koeling en konden voor een bepaalde prijs per kilo of 100 gram gekocht worden. Je kon dan gewoon verse vis bestellen, die door de kok meteen werd gebakken/gegrild/gestoomd, naar jouw voorkeur. Dan liep je een station verder aan de bar waar je je bijgerecht kon selecteren, je drinken en was de afsluiter de kassa. Naast de verse vis die je zelf kon selecteren, waren er nog hoofdgerechten die je gewoon kon bestellen en waren er een aantal voor- en nagerechten beschikbaar. Daarnaast was de wijn behoorlijk prima te drinken en dat is natuurlijk voor ons als arme studenten best wel fijn. Een paar flessen wijn, hier en daar een voorgerecht, een paella, zwarte inkt risotto met heilbot en een ander visgerecht met rijst verder (dit at iedereen), waren onze buikjes allemaal heerlijk gevuld en waren we klaar om te beginnen met indrinken voordat we naar het zwembadfeest gingen.
Terug in het hostel hadden we inmiddels uitgevonden dat een kan van anderhalve liter maar 4 eurootjes kostte en begonnen we dus lekker te kingsen. Zeker de jeugd onder mijn lezers zal dit spelletje vast goed kennen en dan ook begrijpen hoeveel lol je daarmee kunt hebben wanneer iedereen met verschillende regels gewend is te spelen en je dus eindigt met een bizarre mix van regels en opdrachten. Lekker aan het bier gezeten te hebben pakte we een taxi naar het badhuis, waar we een verwarmd buitenbad aantroffen met een verbinding naar binnen toe. Binnen waren wat kleinere soort kinderbadjes en de plek waar je drinken kon halen. Een keycord met een magnetisch kaartje was je betaalmiddel, die je kon opladen als een soort ov-kaart. Veel gezopen en erg genoten van het nieuwe soort feest namen we een taxi terug naar het hostel. We hadden afgesproken om de volgende dag enigszins bijtijds uit bed te komen omdat we nog naar het Hongaarse Vrijheidsbeeld wilden gaan, waarvandaan je een fantastisch uitzicht had op de stad zelf. In de taxi onderweg begon Carol heel vrolijk (lees: takkelam) een gesprek met taxichauffeur die niet echt veel kennis van de Engelse taal bezat. Uiteindelijk begon Carol te haten op het automerk Škoda om vervolgens door de chauffeur erop gewezen te worden dat ook de taxi van ditzelfde Tsjechische merk was en hij dus eigenlijk de chauffeur persoonlijk had beledigd. Een vriendelijke sorry en een briljante stilte tussen de twee tekende voor de rest van de taxirit. Weer in het hostel gingen we snel de mandjes in en kwamen we op het idee de volgende dag een goed ontbijt te eten voor de ‘flinke’ klim naar het standbeeld.
Een ontbijt wat eigenlijk niks voorstelde, de tassen in de bagage kamer geknald en hup, de berg op naar het vrijheidsbeeld. Dat was het idee de volgende ochtend behalve bij degene onder ons met een redelijke kater, die hadden iets minder zin in de klim. Eind goed al goed, we redden het naar de top en deden samen met Davis als palmblad de positie van het standbeeld na, zie foto. Dit was het laaste wat we in Budapest deden, voordat het avontuur met de parkeergarage van de auto begon. We besloten om al ons overgebleven geld in de parkeerautomaat te knallen, maar die gaf halverwege het betaalproces aan dat het maximale aantal stukken geld was betaald, terwijl we nog een slordige achtduizend Forint moesten betalen. De service werd gebeld en gelukkig was vijf minuutjes later een prima Engels sprekende medewerker aangekomen die ons kwam helpen. Ook hier, eind goed al goed, we betaalden alles en konden uiteindelijk anderhalf uur later dan oorspronkelijk gepland de terugreis beginnen. Omdat de heenreis ruim zes uur had geduurd en wij nu nog maar vijf uurtjes hadden om de auto op tijd terug te brengen, moest er flink op het rechterpedaaltje getrapt worden om op tijd terug te zijn. Zo was Carol gelukkig in staat een gemiddelde van 160 te noteren, waarbij het gemiddelde in het halfuurtje Slowakije een hoogtepunt van 180 bereikte. Veel harder wilde de auto dan ook niet gaan, tot de frustratie van de bestuurder.
Uiteindelijk na vier en een half uur waren we nog ruim op tijd in Praag. Terug naar de dorms om even de spullen weer terug te brengen en te wachten op Carol die nog even wat voor school moest doen, gingen we met de groep als afsluiter bij Don Vito’s eten, de Italiaan om de hoek. Vroeg het bed in, want het weekend was behoorlijk uitputtend geweest. Wel was het echt een fantastisch weekend, het samen in de auto is gewoon veel leuker dan in de bus te zitten, de groep paste perfect, we hadden een kamer voor ons vijven alleen, de stad was geweldig, feesten waren top, eten was top, mensen gezellig en de sfeer overal was gewoon heel gastvrij en warm. Op naar de laatste drie schoolweken…
Zo komt het besef toch wel echt harder dichtbij. Maandag was het weer tijd voor een potje voetbal en voornamelijk een dag om uit te rusten en verloren slaap in te halen. Maandag lekker rustig avondje en in 561 ging voor het eerst het licht behoorlijk vroeg uit. Dinsdag was het tijd om in de strategie klas een groepje te vormen voor de laatste opdracht van dit vak: een case studie van welgeteld drie pagina’s, waarbij er 12 vragen te beantwoorden zijn en die in de laatste les gepresenteerd moeten worden. Ook dat klinkt natuurlijk niet vreselijk moeilijk, dus de stress voor tentamens (ik heb maar een schriftelijk tentamen waarbij de laptop gebruikt mag worden) is vrijwel niet aanwezig. Nadat dit gebeurd was, moest er in de avond natuurlijk wel weer een N2N gevierd worden. Ondertussen sloeg de eerste vorst van het jaar toe en schreven wij geschiedenis. Dinsdag 2 December 2014, lag voor het eerst in de geschiedenis van de stad Praag, het zo wereldberoemde en perfect functionerende tramnetwerk, volledig plat. Er reed geen enkele tram meer. De bovenlijnen waren bevroren en daardoor ontstond er telkens kortsluiting wanneer een tram de lijnen gebruikte en dat was natuurlijk niet veilig. Overal op het tramnetwerk stonden dan ook trams stil, verlaten en donker alsof er net een enorme ramp ging gebeuren. Gelukkig werden er veel bussen ingezet en konden we nog steeds redelijk rond komen. Voor de N2N had de organisatie ook bussen geregeld, die vanaf de dorms vertrokken en konden wij veilig en vlug naar de club komen. Een lekker avondje was het weer, om de woensdag lekker langer in bed te blijven liggen.
Woensdag had ik met Koen op school afgesproken om de presentatie die we donderdag in het vak van business in Rusland hadden. Voor het eerst dat we voor dit vak iets moesten doen en daarom dus wel interessant om te kijken of het misschien nu wel wat zou worden. Uiteraard was dat niet het geval en was het een presentatie waarbij je alles zelf mocht bedenken, zonder daar enige redenering voor te geven. Een bedrijf opzetten, of een bestaand bedrijf in de Russische markt laten beginnen. Zonder een lap tekst die daarbij hoorde, zonder toelichting te geven, nada. Piece of cake dus en dat bleek gelukkig ook toen Koen en ik de helft van de presentatie in een uurtje af hadden. Woensdagavond was het weer tijd voor een voetbalwedstrijd, die we na een geweldige comeback van 0-5 naar 6-6 wisten om te buiten, toch verloren doordat er een aantal mensen ontbraken en we niet ons normale team konden opstellen. Later op de avond was het tijd om even met de beste vriendjes te skypen en te zien wat we nou met oud & nieuw wilden gaan doen. Heerlijk weer gebulderd van het lachen en de uiteindelijke beslissing om nog een keertje in Alphen te blijven en daar lekker gek te doen stemden ons allemaal tevreden. Donderdag was het dan tijd voor de presentatie die uiteraard gewoon top ging, 27.5 van de 30 punten binnen gehaald en daarmee een goede basis voor het tentamen opgebouwd. Dat werd in de avond afgesloten met een potje poker waar ik wederom geen zak van bakte.
Ik heb hier nog maar een andere normale vrijdag. Deze ochtend wanneer Carol zijn alarm 10 keer om de vijf minuten afgaat om hem op tijd te wekken voor zijn skypeinterview met Ubisoft dit keer, slaat het besef behoorlijk binnen. Het einde is meer dan in zicht, het is om de hoek. Nog maar twee hebben heb ik te spenderen om de tot nu toe beste drie maanden van mijn leven af te sluiten en helemaal goed te vieren. Hoewel ik veel zin heb om weer naar huis te gaan, weer te voetballen, te werken, genieten van iedereen thuis en ook mijn serieuzere studie weer op te pakken, is het een enorm dubbel gevoel. De mensen die ik hier heb ontmoet, de plaatsten die ik heb bezocht, de geweldige feestjes die ik heb meegemaakt, ik wil het eigenlijk helemaal niet kwijt. Merkbaar wordt het ook in alle groepen waar ik mee omga, dat bij iedereen het besef langzaamaan begint te komen. Het is tot nu toe werkelijk waar elke seconde genieten geweest en het heeft al mijn hoop, verwachtingen en wildste dromen met enorm gemak overtroffen. Ik ken van alle werelddelen de gebruiken, de cultuur en de omgang met mensen heb ik ook geleerd. Samenwerken met mensen uit alle uithoeken van de wereld, met ze uitgaan, met ze voetballen, met ze bowlen of pokeren, noem het maar op. Het is 100% perfect geweest en dat maakt me des te meer verdrietig om te beseffen dat het over twee weken rond deze tijd, het inpakken de schoonmaak van de kamer alweer voltooid moet zijn. Dan vertrek ik om 18:50 weer naar de Nederlandse bodem en laat ik een wereld vol vriendschappen en geweldige ervaringen achter me. Maar daar gaan we niet teveel over zeuren, alles eruit halen wat erin zit en dan kan ik met trots terugkijken op de meest geweldige tijd van mijn leven ooit.
Vandaag daarom dus Carol weer eens slachten in de sportschool en vervolgens lekker lang voetballen. Voor het weekend staat alleen een skype op zaterdagavond met de familie die dan Sinterklaas aan het vieren zijn op de planning. Ook voor dit de eerste keer dat ik het ga missen, maar nu beloof ik, geen verrassingen meer. Ik kom nog een keer terug en dat is voor goed.
Yeyo uit.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
