Kamergenoten en Smekende Strippers.

Na een helpvolle zaterdag en wederom een slechte nachtrust was de jaloezie op het formaat van de kamers van Aude en Antoine nog niet echt weggezakt. Zondag besloten we met een groepje wederom de IKEA op te zoeken voor ditmaal pannen, een afwasborstel en nog meer zooi die je eigenlijk niet nodig hebt. Dat doet IKEA met je brein. Na de IKEA bleek er in de groep met uitwisselingsstudenten een hoop interesse voor voetbal te zijn. Een berichtje van een Duitse kerel bleek genoeg om in een half uur 15 verveelde studenten samen te krijgen op het kunstgras veldje tussen gebouw F en G. Twee uur lang partijtjes gespeeld in een groep die wederom de hele wereldbol samen had gezien, van Amerikanen tot Roemenen en van Aziaten tot Duitsers, van alles was er wat. Gelukkig bleek mijn conditie niet zover achteruit gegaan als die van de meesten en kon ik gemakkelijk meekomen. Geloof het of niet, Duitsers waren vriendelijk in het veld. De seconde nadat zij in botsing met je waren gekomen of een hele lichte overtreding hadden gemaakt, stopten ze het spel en vroegen ze bezorgd of het wel goed ging en boden ze oprechte excuses aan. Dat ik dat nog mee had mogen maken ;)

Zondagavond heerlijk gegeten in een fantastisch mooi restaurant op het water, met uitzicht op het kasteel en de kathedraal. Na het eten doken we nog even cocktailbar Nebe in en daar ontmoette ik mijn tweede beste alcoholische vriend, Mojito. Een klein glas met een volledige muntstruik en ijs dat simpelweg niet wilde smelten was het resultaat. Toen ik thuiskwam bleek dat Paul zijn kamergenoot inmiddels was gearriveerd. Een lange fransman genaamd Carol en de eerste indruk was een prima kerel, alleen hij rookte en dat doemde gelijk wat angst in voor komende stinkgeuren en rookpraktijken in de kamer.

Maandag begon de oriëntatieweek. Met een gewenning aan de Eureka-week in Rotterdam was ik enorm enthousiast om te zien hoe dit zou gaan worden en wat voor feesten er wel niet plaats zouden gaan vinden. Feesten blijven tot nu toe, op de wekelijkse Nation2Nation party, volledig uit. Elke dag is volgepropt met onnodige en saaie bijeenkomsten over hoe je hier je vakken moet selecteren, hoe je formulieren voor de beurs hoort in te vullen en hoe je de cultuurshock hier in Praag kon overleven. Aangezien mijn vakken al geregeld waren, ik de beursformulieren al klaar had en al twee weken had kunnen wennen aan de cultuurshock, die overigens niet bestaat, bleken al deze bijeenkomsten tijdverspilling en kwam ik dagen voor niks mijn bed zo vroeg uit. Maandagavond had ik, na het programma van de saaie bijeenkomsten, nog steeds geen kamergenoot. Inmiddels bleek Carol prima te passen in de groep en gaf hij eerlijk toe dat hij wel hoopte zijn Engels hier flink te verbeteren. Wat dan natuurlijk niet helpt is het feit dat hij drie vrienden van zijn Universiteit had overtuigd om ook hier te komen en dan vervolgens veel met hen alleen op te trekken. Zo vond ik vier Frans sprekende mensen op het balkon en een appartement dat stonk naar rook alsof je de gang van Schatjes dertig keer op en neer had afgelopen. Een plechtige belofte voortaan de deuren dicht te houden was genoeg, alleen bleek dat zij nog niet wisten dat ook roken op het balkon een boete van 5000 CzK betekende, wat meer dan de helft van je totale semesterhuur besloeg, beetje onzinnig om dan te roken, niet? Helaas overtuigde het ze niet, ze zouden voortaan beneden gaan staan. Maandag zaten we weer met een grote groep bij de studentenkroeg bij de dormitories. Ook hier vind je spotgoedkoop bier en dramatisch trage service, die verwacht dat je op voorhand al fooi geeft om vervolgens pas meer tempo voor je te gaan maken. Beetje dubbelop is dat hè dames?

Paul en een aantal vrienden gingen naar het centrum toe om nog wat door te feesten en vroegen of ik mee ging, daar was ik natuurlijk wel voor in. Op mijn teenslippertjes vertrok ik met de groep naar Roxy, althans dat was het plan. In Roxy zijn ook alle Nation2Nation feesten en die tent moet dus zo’n 400+ man gemakkelijk kunnen hebben. Onderweg naar Roxy werden we als groepje van vier gasten aangesproken door een propper van overduidelijk een stripclub. Dit kon je zien aan het gladjakkerige pak dat hij aanhad en vervolgens verklapten zijn toeristische woordjes een hoop: “Hey boys, free pussy? Naked girls, nice girls! Big tits, nice pussy boys!”
Heel veel trek had ik er niet in, maar goed, de anderen waren overtuigd. Een weggestopt klein pandje met welgeteld één strippaal, een pimp met vier vrouwen om zich heen en twee welkomstshotjes beschrijven het pand wel aardig. Wanhopig als een gek doken de vrouwen bovenop iedereen die binnenkwam met haast smekend krakkemikkig Engels om een kamer met zijn zessen, vier mannen en twee vrouwen, op te zoeken. Een van de vier had wel zin in een privé-show, waarschijnlijk omdat een van de vrouwen op zijn schoot was gaan zitten. De rest zag het gelukkig niet zo zitten, en de jongen die er wel zin in had, had bij lange na niet genoeg geld bij zich om te betalen wat de vrouw hem vroeg. Geen idee of 2000 CzK (€70) veel is voor een 1-op-1 ‘dans’ van 30 minuten, maar hij had het niet op zak en niemand was bereid hem de resterende 1500 CzK te lenen. Meer dan een grappige ervaring was het niet, een keertje om gezien te hebben maar speciaal was het niet.

Door naar Roxy, waar ik nog steeds op mijn teenslippers niet echt goed uit de voeten kon, blauwe tenen en vieze voeten waren het gevolg van een overig wel toffe avond. Roxy is best behoorlijk groot en heeft verschillende verdiepingen, eentje met de grootste dansvloer, eentje met een aantal banken en een behoorlijk flink overhangend balkon over de dansvloer en eentje met een aantal rustigere barren en wat plek om stil te staan en niks te doen. Ook toen we thuiskwamen van Roxy, de nachttrams in Praag zijn geweldig en rijden best vaak en zijn vanuit het centrum prima te bereiken, had ik nog steeds geen kamergenoot. Ik maakte het plan om de dag erna de twee bedden tegen elkaar aan te schuiven en de kamer anders in te delen.

Dinsdagochtend, 9.15. Een harde klopper op mijn kamerdeur. Met krakende stem schreeuw ik uit alle macht terug dat er binnen gekomen mag worden. Daar stond mijn kamergenoot, Nicholas Reid Foose, uit Calgary Canada. Reid is ook goed. Een grappige kerel, tikkeltje dikkie maar voor de rest aardige kerel en een vriendelijke vader die zelfs een beetje Nederlands kende van de vakantie. Dinsdag na de wederom nutteloze bijeenkomsten op school gingen Paul en ik eens kijken wat je nou betaalde voor een krat bier. Mannen, word maar vast jaloers. Wij hebben voor 20 halve liter flessen betaald: €4,85. Eigenlijk zou ik hiermee het verhaal af moeten sluiten. Die avond was de Nation2Nation party en ook Champions League. Met een groepje van de voetbal zochten we de wijk af naar Sportsbarren maar konden nergens voetbal vinden, overal heeft IJshockey hier voorrang. Blijkbaar had Reid zich dergelijk misdragen met de alcohol, dat toen hij voor een kwartiertje in de studentenkroeg was beland, naar bed was gebracht door Paul. Dit beloofde een goede avond te worden. Blijkbaar is het hier normaal om een feest om 10 uur te starten en ook topdrukte dan te verwachten. Met de Europeanen waar ik mee was, gingen we pas om 12 uur aanstalten maken om naar Roxy te gaan. Vlakbij Roxy zag ik drie jongens uit de taalcursus groep; Chong, Guillaume en Shotaro. Shotaro drinkt evenveel alcohol als ik water, en had dit keer aan twee bekers whisky-cola genoeg had om volledig van de kaart te zijn. Een peptalk en wat ondersteuning tijdens het lopen zorgde er toch voor dat we hem uiteindelijk binnen kregen. Eenmaal daar aangekomen waren we hem meteen kwijt. Na een zoektocht van een uur zagen we hem opeens op het podium klimmen, we waren net op tijd hem een grote beschaming te besparen. Voor de rest een geweldige avond, fantastische sfeer en geen gedoe of gezeik om wat dan ook. Alleen de alcohol in Roxy was wat prijzig, dat was wel weer jammer.

Ook woensdag beloofde een saaie dag te worden, op de middag na. Samen met Samantha en Miranda was ik gids voor een toer door Praag heen. Enige onhandige was dat wat wij studenten dingen moesten laten zien die zij eigenlijk allemaal al wisten. De meesten waren er al een aantal dagen en er was dus weinig nieuws te laten zien. Zoals het hoort, werd de toer afgesloten met biertjes op het terras. Voor donderdag staat de eerste voetbaltraining op het programma, voor het FC Buddy team, waar ik natuurlijk wel in wil komen. Inmiddels zijn Moeders en Robbert-jan ook gearriveerd. Ik had helaas al een etentje gepland en hun donderdag was al redelijk vol gepland dus wanneer ik ze nu ga zien, geen idee.

Yeyo, uit.