Aftellen.

De laatste loodjes. Al zullen hier de loodjes niet zwaar studiewerk betekenen, alleen maar zware laatste tijden met iedereen hier. Zoveel mogelijk genieten, van iedereens aanwezigheid genieten en allemaal in ons achterhoofd aftellen. Meer zit er eigenlijk niet op. Ik ben gelukkig genoeg totaal niet druk voor school. Mensen met 5 tentamens, 8 tentamens, ik heb er officieel eentje. Voor het vak met business doen in Rusland, maar ik mag mijn laptop gebruiken tijdens het examen en we hadden een 9.2 voor onze presentatie, dus ook dit vak kan denk ik niet heel erg serieus genomen worden… Ik kan dus zonder stress nog alles halen uit de laatste dagen hier, want het aftellen is nu toch echt begonnen. Het is in dit geval een vreselijk woord: ‘aftellen’. Je telt af naar het einde waarvan je weet dat het in rap tempo, heel veel dichterbij komt. Ik ging 29 augustus beginnen met mijn reis hier naartoe, inmiddels is dat alweer 104 van de 113 dagen geleden. Al die getallen en dagen die dichterbij komen, maken het besef van het hele aftellen nog meer realiteit.

Genoeg van het beseffen en het zielige gedoe, dat komt allemaal volgende week wel. Als een echte student: “uitstellen is leven!”. Ik sloot mijn vorige verslag af met het feit dat ik zaterdagavond zou skypen met de familie thuis omdat daar Sinterklaas werd gevierd. Heel gek om te zien dat het dobbelspel wordt gespeeld zonder dat ik mee kan schreeuwen om de meest nutteloze, grappige of idiote kadootjes te winnen en niet eens deel te nemen aan het lootje trekken, gedichten schrijven en surprise maken. Behoorlijk stom om dat te moeten missen maar goed, je kan niet altijd zes gooien. Al lijkt het alsof Eline (mijn nichtje voor degene die dat niet weten), wel altijd zes kan gooien. Tijdens het dobbelspel in ieder geval wel. Erg gezellig om de hele familie nog een keer te zien was het wel en om te zien hoe creatief sommigen zijn geweest met hun surprises is ook tof. Heimwee kan je het niet noemen, maar op dat moment vond ik het toch jammer dat ik niet thuis was om mee te doen. Zaterdag en vrijdag bestonden uit twee avonden vol met feesten, gewoon omdat het kan en omdat het bij iedereen opeens insloeg. Volgend weekend, is het laatste weekend in Praag, voor de meesten dan aangezien sommigen blijven tot na oud en nieuw omdat familie op bezoek komt.

Zondag lekker rustig dagje gehad en nog even met pap op skype gepraat. Maandag heb ik moeders hopelijk een beetje trots gemaakt. Sinds het niet schoonmaken van de andere twee heren niet echt aanwezig is, houden Carol en ik het appartement regelmatig schoon met de dweil die we hebben gekocht en met de stofzuiger van beneden bij de receptie. Nu was Carol echter op school en had ik niks op de planning staan. Dus werd alles behalve de kamer van Paul en Reid opgeruimd, gedweild en netjes gemaakt. Hun kamer is hun verantwoordelijkheid en daar durf ik niet meer aan te beginnen. Een fris ruikende kamer en een enthousiaste Carol die van school terugkwam waren de perfecte start van Carol zijn Skypeinterview met Ubisoft voor een stage vanaf januari. Heel enthousiast over het bedrijf zelf en de mensen waarmee hij heeft gesproken, hoopt hij heel erg dat hij de positie aangeboden krijgt. Voor komende vrijdag hoort hij het eindoordeel van het bedrijf, waarbij ze hem vertelde dat er nog een kandidaat kwam na hem, de rest was al afgevallen of ongeschikt bevonden.

Na het interview was het tijd voor de nieuwe gym. Een gratis gym in een van de andere dorms, perfect voor een gierige Nederlander als ik dus. Oude spullen en gewichten zonder indicatie van hoeveel ze nou daadwerkelijk wegen, maar hij is gratis. Je hoeft niks te betalen en niemand controleert je abonnement of iets voordat je binnenkomt. Carol heeft steeds meer de smaak te pakken gekregen van naar de sportschool te gaan en stiekem ben ik daar een klein beetje trots op. Tegelijkertijd stom dat ik niet heb gevraagd of hij eerder al mee wilde gaan, dan had ik hem waarschijnlijk wel meegekregen! Ook een klein klopje op mijn eigen schouder dat mijn familie vond dat ik er verrassend goed uitzag toen ik thuiskwam, afgaande op mijn verhalen over de bierconsumptie en de in grote getalen genoten feestjes. Inmiddels beginnen namelijk de stempels van de clubs op mijn rechterarm zich op te stapelen aangezien je die gewoonweg onmogelijk kunt wegwassen onder de douche. Een levendige herinnering is het dan weer wel. Om het goede interview te vieren gingen we met een groep nog een paar biertjes in Juve drinken, en dat eindigde vervolgens pas om half vier, daar waar het gepland was te eindigen rond half twee.

Dinsdag was het zoals gewoonlijk weer tijd voor een N2N, maar eerst moest ik nog even naar school. Niet om naar de les te gaan, maar om met mijn groep af te spreken en de laatste case study voor het strategie vak te maken en de verdeling voor de presentatie te maken. In een kleine drie uur maakten we de hele case study en hadden we de basis voor alle antwoorden van de vragen liggen. Verdeling werd gemaakt, deadline afgesproken en zo was het gedeelte van school weer klaar. Terug naar huis en ik kreeg een boodschappenlijstje van Carol mee, voor een heerlijke risotto van vanavond. Hij had les tot half acht dus ik bereidde alles voor ik wat ik mocht doen, dat ging tot het snijwerk van praktisch alles, maar de pannen en de elektrische pitjes mocht ik niet aanraken, dat was namelijk allemaal gereserveerd voor het fijnere werk van de Franse meester uit Nantes hemzelf. Het eten was heerlijk, dat moet ik hem dan wel nageven en bood ons de perfecte basis voor een nieuw avondje uit. De standaard groep van 20 die normaal bij ons indrinkt was er dit keer niet, een hoop tentamens en mensen die eigenlijk niet eens uit zouden moeten gaan, blijven dus daarom ook maar thuis. Topavondje werd gezellig afgesloten met de restjes van de risotto.

Woensdag had Carol een tentamen waar hij in de ochtend een klein uurtje voor heeft gestudeerd, dus dat moet helemaal goed komen. Tijd voor een nieuwe voetbalwedstrijd om kwart voor zes dit keer, hopelijk kan de tweede winst van het seizoen genoteerd worden, maar ik heb er een hard hoofd in. Het blijft een verschrikkelijk verdedigende manier van spelen die niet echt heel vergelijkbaar is met het normale voetbal en daardoor is het niet altijd even geweldig om te spelen. Wel weer veel zin om te voetballen, want we hebben de laatste tijd steeds minder momenten om met elkaar te spelen sinds iedereen het drukker krijgt met school. De tegenstander van de voetbal besloot om niet op te komen dagen met het volledige team en kregen we de automatische winst en gratis drie punten. Na de voetbal naar de gym geweest om een soort gezond dagje te hebben.

Donderdagochtend werd ik wakker met een grote schrik op het balkon. Sinds roken hier nog steeds overal binnen is toegestaan, stinken mijn kleren meer dan normaal naar rook. Ik leg dan altijd alles buiten neer na een feestje, of ik hang ze over de balkonrand. Dat had ik dit keer weer gedaan nadat we terugkwamen uit Juve en jullie raden het al, de kleren hingen er niet meer. Drie stuks kleding, als sneeuw (het sneeuwt hier heel af en toe een heel klein beetje) voor de zon (die hebben we amper meer gezien na oktober) verdwenen. Nergens beneden op de grond te zien en ook de balkons die ik onder mij kon zien, waren niet verrijkt met mijn kleding. Op mijn teenslippers rende ik naar beneden en waren mijn schietgebedjes succesvol. Een ontzettend anoniem vriendelijk persoon had de kleding opgepakt en ze in de lobby neer gelegd en de receptioniste verteld dat ze buiten lagen. Mijn opluchting en dank was groot. In de middag ging ik naar de Rusland les om te zien hoe de professor anderen een cijfer geeft. Van mijn Nederlandse groepsgenoot van vorige week, hoorde ik namelijk dat hij andere groepen zonder pardon tienen gaf alsof de Kerstman vroeg kwam dit jaar en dat wilde ik wel met mijn eigen ogen ondervinden. Bleek dus dat hij alleen aan exchange studenten 9.2 (of 27.5 van de 30) uitdeelt, en een groep met overwegend Russen en Tsjechen eigenlijk al meteen een tien krijgen. Best grappig om te zien dat mijn geklaag over deze Universiteit dus toch wel een beetje terecht is. Het is gewoon een grote grap en dat werd ook met alle eerlijkheid in de beoordelingssurvey uitgelegd die de coördinator van het International Office rondstuurde, het slaat nergens op. Ook de survey over de dorms werd even flink aangepakt en een soort studiepauze was dat wel. De presentatie van het strategie vak moest zaterdag af zijn en ik wilde vrijdag de tijd hebben om te voetballen, sporten en te zien wat ik nou allemaal wel niet moet leren voor de twee andere vakken. Donderdagavond hebben we een soort bijklets/laatste keer zien diner met de hele groep van de taalcursus. Het gros van hen heb ik namelijk niet veel meer gezien afgezonderd van tijdens de vele feestjes.

Vrijdag gaan we weer voetballen, naar de sportschool en maak ik een begin aan het kleine beetje studeren dat ik uiteindelijk moet doen. Een beetje, want er is niet meer dan een beetje te doen.

Zondag gaan we schaatsen. Geen idee waarom ik hier ja tegen heb gezegd. Voor de mensen die dat van mij weten, er is niemand slechter in schaatsen dan ik. Je kan jezelf volledig drogeren en dan gaan schaatsen, geloof me, je zal het nog beter doen dan ik. Ik zal dus komende zondag spenderen op mijn reet, of op de hakken van mijn schaatsen terwijl iedereen probeert mij te redden van weer een beschamende val en ondergang. Denken jullie aan me? Of beter, lach me vast uit en probeer je in te denken hoe het eruit ziet als een dronken vent zonder handen of voeten probeert te schaatsen terwijl het lijkt alsof hij in het meest serieuze gevecht aller tijden is en tegelijkertijd slechter aan het breakdancen is dan een zwaar lichamelijk gehandicapt persoon zonder ledematen. Dat beschrijft het behoorlijk goed denk ik.

Om toch nog een beetje in de Sinterklaas stemming te blijven, doen we hier ook aan lootjes trekken met een groepje van 20. Geen surprise en een gedicht is ook niet verplicht, dat krijgt diegene natuurlijk wel, maar een surprise die ik niet hoef te maken vind ik stiekem toch behoorlijk fijn. Is het niet omdat ik minder creatief ben dan een wit A4 blaadje, dan is het wel omdat ik hier letterlijk niks heb om mee te knutselen, afgezien van mijn schaar en een rol plakband. Daar kan ik alleen maar een rondom geplakte schaar van maken en dat is nou niet echt een leuke surprise… Dat wordt als het goed is volgende week gevierd, tijdens mijn laatste avond hier. Als verrassing neem ik volgende week woensdag Carol mee uit eten, om de laatste tijd dat ik met hem als kamergenoten door het leven ben gegaan, te vieren en hem daarvoor te bedanken. Want ik kan oprecht zeggen dat hij de meest geweldige kamergenoot is. Dat kunnen Heli en Ana bevestigen. Voor de rest heb ik dus volgende week dinsdag een presentatie, woensdag een vriendelijk gesprek met de professor over een land in de Balkan en donderdag het tentamen waarbij ik mijn laptop mag gebruiken. Klinkt als een superzware tentamenweek of niet? Voor de rest zal mijn laatste verslag niet volgende week vrijdag zijn, dat komt ergens daarna en die zal in het Engels zijn, zodat al mijn internationale vriendjes van hier hem ook kunnen lezen. Ik ga niet mijn laatste dag spenderen door een paar uur te gaan zitten typen, het spijt me op voorhand Heli en Ana, maar daarom heb ik jullie de afgelopen keren wat eerder gevoed, beetje krediet opbouwen.

Lieve mensen, ik kan het nu wel oprecht zeggen; tot snel allemaal. Het aftellen voor mij is begonnen. Ik kan niet wachten om weer naar huis te gaan en weer een normaal leven te leiden, al moet ik zeggen dat ik wel eeuwig 19 jaar oud in Praag zou willen blijven. De stad heeft me de meest geweldige tijd ooit geboden en daar kan ik niet dankbaar genoeg voor zijn. Over 9 dagen stap ik rond 8 uur in de avond uit het vliegtuig. Op Nederlandse bodem met waarschijnlijk veel moeite om überhaupt nog Nederlands te spreken, een lege bankrekening, maar een schat aan ervaringen, verhalen, belevenissen, vrienden voor de rest van mijn leven, als de meest gelukkige Kevin die jullie kennen.

Yeyo voor de een na laatste keer, uit.