Nederlandse Lessen en een Levendige Campus.

Na de toer en het etentje van woensdag had ik donderdag de eerste daadwerkelijke training voor het voetbalteam van FC Buddy System. Deze ‘vereniging’ heeft twee teams in twee verschillende leagues, die doordeweeks op woensdag en donderdagavond worden gespeeld, op het veldje tussen de dorms in. Een team voor de hoogste divisie van de beschikbare leagues en eentje in de tweede divisie. Je speelt 5 tegen 5 op een veldje dat misschien 2/3 van een half voetbalveld beslaat, vier in het veld en een vaste doelman. Een opkomst van ongeveer veertig man verbaast de manager van de teams, aangezien hij maar 18 plekken ongeveer beschikbaar heeft, dan heeft elk team namelijk vier wissels en dat is behoorlijk veel. We worden in blokken ingedeeld en spelen oefenpotjes om te kijken wie er na de eerste training al een goede kans maakt om in een team te komen, gelukkig zat ik in de groep die de interesse gewekt had.

Donderdagavond ging ik dan voor het eerst in een klein maandje moeders in het echt weer eens zien. Ik was laat klaar met de voetbaltraining maar wilde per se toch nog even een plan voor vrijdag maken om een dagje met FC Tortelduif op te trekken, zaterdag bleek namelijk de volgende voetbaltraining al gepland te staan. De league begint namelijk de 29e al en de manager/coach wil wel zeker weten dat hij twee goede teams kan opstellen. In een heel mooi hotelletje, dichtbij het centrum sta ik dan voor de lobbydeur. Gelukkig komt moeders me zonder tranen en slechts enthousiast naar me toe gerend en opeens weet ik weer hoe het is om thuis te wonen, een gek maar vertrouwd gevoel. Samen met RJ laat ze me hun hotelkamer zien en vertellen ze wat ze donderdag allemaal hebben gedaan. Van wat ik tot nu toe van de stad en toeristische bezienswaardigheden heb gezien, hebben zij er in een dag al meer dan de helft van gehad en zijn ze meer dan enthousiast, zoals het ook eigenlijk niet anders kan.

De volgende dag laat ik ze het oude stadsplein zien, waar die mega-interessante klok staat en blijven daar wachten totdat er een nieuw uur aanbreekt en de klok zijn beroemde schouwspel begint. Gelukkig waren zij, net als ik, enorm teleurgesteld in het achterlijke gedoe met de belletjes en bewegende apostelen en poppetjes die de klok zo beroemd hebben gemaakt. Ingenieus samengesteld is hij wel. Dan laat ik ze met grote schaamte mijn verblijfplaats zien. Ons Communistisch tijdperk uitstralende gebouw doemt haast angst in en heeft nul weg van een vriendelijk verblijf voor inkomende studenten. Wel vinden ze de kamer tegenvallen en lachen ze onze gemeenschappelijke ruimte in de keuken vierkant uit, waar ze ook meer dan gelijk in hebben. Een korte fotoronde en het voetbalveld was gelukkig genoeg en kunnen we vertrekken terug naar de stad. Na de klok en de dorms, bezoeken we de markt die we ook in de taalcursus hebben gebruikt om onze eerste praktische opdracht te voltooien en eten we daar lunch. Verbaasd over het feit dat het voor Tsjechen doodnormaal is om zo rond 12 uur al rustig de halve liters pivo naar achter te tikken, lopen we langs school terug naar het centrum. Ik laat ze de campus en haar nieuwe gebouwen zien en we lopen snel even langs het klaslokaal waar ik de eerste twee weken van mijn verblijf heb mogen zweten en zwoegen. Vervolgens lopen we naar het Václavské náměstí en word ik gedwongen tot het participeren in selfies, die helaas het daglicht op Facebook al hebben gezien.. Als laatste gingen we de Joodse wijk in. Een aaneenrijging van kleine synagogen en een enorme begraafplaats is wat wij hier aantreffen. Een enorm indrukwekkend monument voordat je de begraafplaats opgaat geeft een duidelijk beeld van de belachelijke verliezen die Tsjechische Joden hebben geleden in WOII. Een klein gebouw waarin de binnenkant bekleed is met namen, geboortedata en sterfdata en plaatsen van overlijden geeft een enge indruk van hoeveel mensen er wel niet vermoord zijn. In een gebouw waar je in een kwartier door heen kunt lopen, staan 80.000 namen van Tsjechische en dan voornamelijk Praagse. Ook vind je hier kunst van kinderen, ingedeeld in verschillende thema’s, waarbij de meest indrukwekkende is: Dreams of Freedom. Tekeningen van hoe de wereld buiten de kampen eruit zou zien.

Voor de volgende avond plannen we een diner afspraak en zou ik ze de John Lennon muur nog laten zien op het eiland van de zwarte baby’s. Zaterdag was het weer tijd voor een voetbaltraining en krijgen we te horen wanneer er nog een laatste training plaats zal vinden voordat de league teams bekend gemaakt gaan worden. Deze zal pas aan het eind van de volgende week zijn dus toen we begrepen dat ook studenten het veld gratis kunnen boeken besloten we dat maar nog een paar keer te doen voordat de laatste training is. Ik hou het bijna niet meer bij met wassen van mijn tenues en krijg toch wel een beetje respect voor de zware wastaak die de meeste moeders van ons op zich hebben genomen. Zaterdagavond hebben we een gezellig diner vlakbij de John Lennon muur en spreken we voor zondag een laatste ontbijt / kopje koffie af voordat FC Tortelduif weer op de tram springt terug naar het vliegveld. Na het gezellige diner ga ik uit met twee Noorse mannen die hier een appartement huren waar een compleet gezin in zou kunnen wonen en eigenlijk elke avond niks anders doen dan KFC of Mac Donald’s eten en bier drinken. Zij waren hier rond dezelfde tijd als ik maar hun lessen begonnen ook pas vanaf de 22e en hebben dus alleen maar gezopen, daar komt t op neer. Ik was vereerd dat ik hun koelkast mocht proberen leeg te drinken maar de enorme hoeveelheid vodka, bier en ice-fire shots die er nog waren maakten dat helaas onmogelijk. Ik heb wel mijn best gedaan en hen een beetje Nederlandse drinkglorie laten zien. Er moest zelfs een snapchat filmpje gemaakt worden van een shot dat ik nam, wat blijkbaar enorm was in hun mening.

Op zondag, topfit, verscheen ik bij het hotel en had FC Tortelduif al ontbijt genomen bij het hotel dus was ik de enige hongerige aan tafel. Zoals de foto op Facebook liet zien, kreeg ik een, op achterlijke wijze geserveerde, bord met twee klodders mosterd en drie knakworsten. Smakelijk was het wel. Na een lunch, schopte ik ze lieflijk op de tram terug naar het vliegveld en vertrok ik terug naar de dorms, voor een nieuw potje voetbal om de Nederlandse traditie met Scotty-T maar levende te houden. Een lekkere rustige zondagmiddag, waarin ik Franse vrienden van Carol, Nederlandse les gaf. ‘Klootzak’ en ‘Neuken in de Keuken’ waren het gevolg en nog steeds gebruikt Carol dit elke ochtend wanneer hij wakker wordt. De rustige zondag leidde de volgende week in, waarin het daadwerkelijke leven zou beginnen. Lessen. Colleges. Professoren. Werkgroepen. Papers. Presentaties. Huiswerk.

Bah. Dat is lang geleden. Gelukkig begon ik maandag met een dagje zonder les en hadden we wederom het voetbalveld kunnen boeken voor in de avond en spelen we steeds meer samen met dezelfde groep en leer ik dus ook hier weer een enorme groep aan gasten kennen waarvan een aantal ook een heerlijk balletje kunnen trappen. Carol viert zijn verjaardag komende woensdag dus zoals elke dinsdag, wordt het Nation2Nation feest dit keer extra knallen.

Nog steeds slaap ik behoorlijk slecht, zelfs met oordoppen in hoor ik Reid zijn schattige gesnurk overal doorheen en dat gaat vast op een bepaald punt zijn tol eisen. Gelukkig leef ik nog en was het begin van mijn week al helemaal kalm. Als enthousiaste student was ik op tijd op school om nog even te kijken waar ik de daadwerkelijke les zou hebben en vond ik daar een wit A4’tje op de deur geplakt. Ik las in grammaticaal incorrect Engels: “Sorry, de les van Fundamentals of Corporate Strategy van vandaag gaat niet door. We beginnen volgende week met de eerste les en het spijt mij voor het ongemak.” Zo maak ik wel weer heerlijk rustig kennis met de school, waarvan ik een andere sfeer gewend was dan die er nu heerst. Tijdens de taalcursus was er soms een verdwaalde conferentie maar waren wij de enige studenten aanwezig. Maandag ging ik de huur voor de dorms betalen in een bank op de campus en ik schrok me bijna dood. Overal waar je keek liepen mensen, verdwaalden mensen, lachten mensen en renden mensen. Opeens bevonden wij ons op een levendige campus. Ik was overigens wel blij met de taalcursus. Niet alleen omdat ik een groep geweldige mensen heb leren kennen, maar ook omdat het verschil nu wel duidelijk was met hoe bekend wij al waren in de stad en op de campus. Ik wist alle lokalen te vinden die mensen niet wisten en kende mijn weg door de vier gebouwen die onze campus heeft. Dat gaat vast, als mijn lessen nog een keer doorgaan, goed van pas komen.

Yeyo uit.