Jazzing en een Stervende Fransman.

Vrijdagavond was het tijd voor dat feestje in Mecca, wat een zonnebrilspecial voor had moeten stellen. Hier en daar was er een verdwaalde zonnebril te vinden op iemands hoofd, maar de rest lag voornamelijk vertrapt en beschadigd op de grond te wachten tot de volgende dronken student hem oppakte om vervolgens pas op te merken dat er glazen of andere essentiële dingen misten als bijvoorbeeld de pootjes. Ondergronds was er een soort kelder achtige tweede zaal waar de bar vrijwel de hele avond leeg was. Zoals jullie allemaal al kunnen ruiken was ik daar, samen met Carol, 90% van de avond te vinden. In die zaal besloot een meisje tegen een ongebruikte dj-tafel aan te leunen waarna het hele ding van het podium af kwam donderen, bovenop dat arme Tsjechische persoontje. Als redders van de avond doken Carol en ik meteen eropaf en tilden we, met onze geweldig mannelijke kracht (of de hulp van vijf andere gozers) de dj-tafel van het meisje af en kwam zij er uitgezonderd van een schaafwond, er zonder wonden van af. Uiteraard moest de heldenstatus gevierd worden met een drankje en daarmee moeten jullie genoeg conclusies kunnen trekken van de rest van de avond!

Zaterdag een late lunch in het centrum met Davis gegeten en sloten we de middag af in het restaurant met de treintjes die je bier bezorgen. Een waardevolle tip, als je niet van rondrennende, vallende en schreeuwende kleine Tsjechische kinderen in een restaurant houdt, ga hier dan vooral niet op zaterdag naartoe want dan wordt je grootste angst werkelijkheid. Uiteraard moest er zaterdag uitgegaan worden en inmiddels waren Carol en ik de enige in het appartement. Paul was terug naar Nederland voor een weekje en Reid naar Parijs. Ik denk dat ik zondag de grenzen van niks doen, opnieuw heb uitgevonden. Werkelijk de hele dag op bed gelegen, boodschappen gedaan, een romantisch diner met vanille-geurkaars-licht genoten en redelijk bijtijds het mandje in gekropen.

Maandag was het tijd om dan daadwerkelijk het eerste echte schoolwerk te doen. Een paper moest geschreven worden, aan de hand van een case die lang niet alle benodigde informatie bevatte. Ik als ijverige student haalde dus allemaal externe bronnen aan om de vragen te beantwoorden maar zou de volgende dag in de les te horen krijgen dat eigenlijk niemand dat heeft gedaan. Hoe dit gaat uitpakken? Als sla je me dood. Het was wel behoorlijk raar, een soort normale dag. Fitnessen, aan school zitten en boodschappen doen voor het avondeten. Inmiddels heb ik een verslaving ontwikkeld voor knäckebröd met salami, als ontbijt en als lunch. Misschien ook wel een soort gezond, een beetje een regelmatig eetschema en eindelijk een ontbijt dat langer houdbaar is dan maar een paar uur, die voor het gemiddelde brood gelden. Dan is het misschien wel even de moeite waard om te vertellen dat ook de herdenking van MH17 hier niet aan mij voorbij is gegaan. Ik had mijn fitness zo afgestemd dat ik het meeste van de herdenkingsdienst op internet kon volgen en ik heb daar zeker geen spijt van. Enorm veel respect voor alle mensen die daar een speech gehouden hebben en met kippenvel geluisterd naar mensen die beide ouders verloren en daar zichzelf zo groot konden houden, respect! Maandagavond kwam Terry met het idee om naar een jazzbar te gaan. Met opa en zijn Jazz By The Sea vond ik het wel gepast om ook een snuifje te nemen van deze cultuur. Openminded gingen we naar binnen en ik kan eerlijk zeggen dat ik het echt geweldig vond. De muziek zelf was echt heel goed en om te zien hoe erg die artiesten genieten van hun eigen muziek, is echt fantastisch om te zien! Het enige lastige wat ik hier nog met het Engels merk, is dat ik gewoon niet in staat ben om mijn sarcasme om te zetten naar het Engels. Elke keer als ik sarcastisch ben over wat dan ook, word ik raar aangekeken en moet ik hardop zeggen dat ik sarcastisch ben, terwijl ik dat normaal in het Nederlands nooit hoef te doen. Zo vertelde ik Terry onderweg naar de jazzbar dat jazz een muzieksoort is waar totaal geen ritme in is te ontdekken en het eigenlijk lijkt alsof alle artiesten maar gewoon een potje aankloten op het podium. Blijkbaar was dit ook niet goed aangekomen, want tijdens het optreden vertelde hij me dat hij de muziek behoorlijk veel ritme vond hebben, wat ook best wel goed te volgen was. Ik kon een gefrustreerde schaterlach niet onderdrukken, maar de avond in de jazzbar met de heerlijke, dus wel ritmische muziek, was zeker voor herhaling vatbaar.

Dan was het dinsdag weer lekker tijd voor een N2N feestje, nadat ik dus eerst die opdracht voor school had ingeleverd, om in de les te merken dat de professor de meest eigenwijze truthola is, die er bestaat. Van niemand wilde ze commentaar aanhoren over de opdracht die vrij vaag was, over de midterm en endterm die we nog ergens een keer moeten gaan maken, over de slides die ze niet op internet zet, de lijst gaat maar door. Hoe dat gaat aflopen? Man man man man, geen idee.

Woensdag een lekker rustig dagje, waarin Carol zich afvroeg hoe ik het in godsnaam volhield om dan in de ochtend als ik wakker word naar de fitness te gaan, in plaats van de hele dag in bed te liggen, wat hij duidelijk prefereert. Geen idee, maar een beetje zweten kan geen kwaad. Dat merkte ik ook die avond wel, met de voetbalwedstrijd. Onze vierde verdediger ontbrak, waardoor we nu maar met drie verdedigers moesten wisselen. Doordat het veld zo klein is, is dat behoorlijk intensief en ging het dus ook niet echt allemaal van een leien dakje. De keeper van de tegenstander had geen eens handschoenen bij zich en speelde dan ook echt puur als een vijfde veldspeler, rond de middellijn mee. Nog nooit meegemaakt hoe je tegen zo’n eng team van Tsjechen hoort te voetballen, dus zeker het begin was lastig. Uiteindelijk kregen we de smaak te pakken, maar mocht het allemaal net niet meer baten, er werd met 7-8 verloren. Uiteraard moest ook deze nederlaag in de avond vergeten worden en troosten we elkaar met Gin Tonic, fantastisch hulpmiddel!

Donderdag was het dan tijd om aan het verslag te beginnen, sinds Heli en Ana hun eis omdat vrijdag een volle dag zou zijn. In de ochtend gaan Carol en ik naar fitness om onze weddenschap tot leven te laten komen. Ik moet eerlijk zeggen dat het een lastige opgave was om deze luie Franse kerel uit zijn bed te schoppen en te motiveren om te sterven. In de afgelopen zomer en het semester hier, heeft hij werkelijk waar niks uitgevoerd en vind naar de sportschool gaan een tikkeltje gay, dus ik wil even mijn eer verdedigen en hem kapot maken. Ik heb speciaal donderdagavond niks gedaan om vrijdag fit te zijn voor deze uitdaging. Nog voordat we gingen riep Carol me naar zijn bed toe, met een geheim dat hij moest vertellen. Sneaky probeerde hij de 100 Kronen van de weddenschap in mijn hand te stoppen met het bericht dat hij het niet zou overleven. Uiteraard accepteerde ik het niet en gingen we toch echt om 12 uur de stairway to “heaven” belopen. Verrassend genoeg ging meneer mee en werkte hij keihard om aan het einde toe te geven dat hij het heerlijk vond en het vaker wilde doen. Missie geslaag.dNa de fitness gingen we nog met een groepje twee uur voetballen en dan in de avond zou het tijd zijn voor mijn laatste bezoek. Pap en Marja komen in de avond en blijven tot zondagavond. De toeristische trekpleisters in Praag zijn dus nog niet van me af, ik ga de meeste voor de laatste keer bezoeken en hopelijk vinden zij de stad even mooi als de rest van alle bezoekers die zijn langs gekomen. Dat wordt vast een raar weekend, twee avonden op rij niet uit of iets dergelijks, ik ben benieuwd hoe onwennig ik me ga voelen als het maandag is. Wel heel erg veel zin in het weekend!

Volgende week heb ik woensdag een presentatie over een willekeurig onderwerp, gerelateerd aan de Balkan en spelen we woensdagavond tegen het beste team uit de competitie. Voor de rest, naast natuurlijk een N2N op dinsdagavond en waarschijnlijk nog wel een extra avondje uit ergens in de week, staat er nog niks op de planning. Jullie horen het snel genoeg!

Langzaamaan begint ook een beetje het besef te komen dat mijn tijd hier er alweer bijna op zit. Ik ben hier nog maar een maand en 5 dagen, of gewoon nog maar 5 weken. 19 december komt nu opeens wel sneller dichterbij en dat maakt me wel een klein beetje verdrietig. Alle mensen waar ik nu zo gewend aan ben, zie ik over vijf weken waarschijnlijk gewoon nooit meer en dat is toch niet echt een prettige gedachte. Daarnaast betekent dat ook dat de school in Nederland weer snel gaat beginnen en daar poep ik wel een regenboogje aan kleuren in mijn broek. Hier is het te makkelijk voor woorden en dat zal met mijn bachelor scriptie om de hoek, in Nederland niet het geval zijn. Maar daar denken we nu nog niet teveel aan, dat is van latere zorg en angst.

Yeyo uit.