Stervende Amerikaanse Benen en Bezoekers.

Zo. Dat is ook alweer veel te lang geleden. Ik moet toch maar iets meer tijd in mijn overvolle schema vrijmaken om jullie op de hoogte te houden. Mijn excuses daarvoor maar het is mijn blog dus lekker puh.

Zoals het vorige verslag zei, gingen we het weekend daarna naar Wenen toe. Vrijdag 10 oktober, 5 uur. Kevin zijn wekker gaat. Ik dacht dat de wekker voor de reis naar Brno verschrikkelijk was, maar deze vreselijke biep verlegt alle grenzen. Snerpend schreeuwt hij me wakker na een nachtje van misschien twee uurtjes slaap. Maar, zoals jullie van mij gewend zijn, sprong ik mijn bed uit en had ik achterlijk veel zin in het komende weekend. Ik had die woensdag een gratis voetbal gekregen van twee willekeurige kerels op straat gekregen omdat ik een Ajax-tenue aanhad, dus die ging natuurlijk mee. Ik als professionele reiziger had alleen twee veel te grote huttenkoffers bij me en mijn trouwe (eigenlijk van Milou) Eastpak. Ik mocht gelukkig Paul zijn ‘reistas’ lenen en daar paste de voetbal prima in. Om 5:20 verzamelden we voor ons prachtige Communistische betonblok en zag iedereen er heerlijk levendig en voornamelijk wakker uit. Ons trouwe vriendje tram nummer 9, een opvallend met nuchtere mensen gevulde tram, bracht ons naar het centrale station en daar namen we een metro naar het busstation. Weer zouden we langs Brno rijden, daar een halfuurtje stoppen en dan de resterende 2 uurtjes naar Wenen doortuffen. Opvallend voor mij was het wel, hoe achterlijk dichtbij Wenen eigenlijk is vanaf Praag. Op de een of andere manier dacht ik dat het verder zou zijn.

Vrijdagochtend, ongeveer 11 uur. De bus komt aan in Wenen. Meteen is het contrast met Praag duidelijk. In Praag is het centrum oud en zijn er weinig modernere gebouwen en is eigenlijk elk gebouw dat je in het centrum fantastisch mooi bekleed met schilderingen en andere manieren van versieren. In Wenen is dat minder. De klassieke gebouwen zijn erg geconcentreerd en wanneer je het centrum ook maar een klein beetje verlaat, wordt de stad snel een stuk moderner. Voor toeristen is er genoeg te doen in Wenen en wij duiken, nog met onze loodzware weekendbagage, meteen de tram/metro in om het mooiste paleis dat ik ooit heb gezien, op te zoeken. Tegelijkertijd is dit ook het meest bekende toeristische plekje om te bezoeken in Wenen. Is het niet om het paleis zelf, dan is het wel om de eindeloze tuinen die erachter verstopt liggen. Voor de mensen die geen idee hebben hoe dat eruit ziet, ik heb een paar foto’s! Stel je het zo voor, er past een dierentuin in de achtertuin. Dan is er nog een compleet doolhof, een ruimte voor een voetbalclub met vier velden, een openbaar zwembad en gewoon ontzettend veel ruimtes waar alleen maar brede voetpaden en achterlijk veel mooie stukken die je dan echt een tuin kunt noemen. Bloemen zijn niet genoeg, standbeelden, fonteinen en immense kastanjebomen, dat maakt deze tuin pas een echte tuin. We konden het hostel pas om 2 uur in, dus we besloten in de tuinen te lunchen en na de lunch onze bagage in het hostel te brengen. Hier begon de lol, of nouja, de lol voor de rest. Weten jullie nog, de bal die mee hadden genomen? Nou, heerlijk genoten van het voetballen op het station, wachtend op de bus, in de paleistuinen en eigenlijk was het best een goed idee om dat ding mee te nemen. Eenmaal in het hostel, hadden we gemixte 6 persoonskamers geboekt. Het was niet gelukt om iedereen bij elkaar te krijgen dus ik sliep met Terry (Koreaanse Canadees) en Samantha (Nederlands meisje uit Limburg), en dan dus nog drie vreemden. Iedereen had een eigen kluis dus ik had net de bal uit mijn tas gehaald en mijn tas in de kluis. Ik lag even op de grond hoog te houden en had het briljante plan om de bal even naar Terry te schieten, die bovenop een van de drie stapelbedden, zijn bed aan het opmaken was. Natuurlijk ging dat niet zoals ik het op de FIFA manier bedacht had, en knalde ik de bal op volle snelheid tegen de glazen kap van de lamp aan. Deze dacht, hee doei hè Kevin, ik ga lekker vallen en breek dan in zoveel mogelijk stukken als ik kan. Nou, zo gezegd, zo gedaan. De lamp knalde van het plafond af en brak in een stukje of driehonderd. Na vijf minuten in de kamer te zijn mocht ik met het schaamrood op mijn kaken naar de receptie om te vertellen dat ik de lamp had gebroken en de €35 boete mocht betalen. Goed begin van het weekend zullen we maar zeggen?

Na de lamp te hebben opgeruimd gingen we weer terug naar het paleis, omdat we nog niet in het paleis waren geweest en dat wilden we eigenlijk ook wel zien. Helaas ging het paleis redelijk vroeg dicht en kostte het dan wel een behoorlijk zakcentje voor de tijd die we nog hadden. Aangezien het weer zo fantastisch was besloten we nog lekker door de tuinen te slenteren en te genieten van het zonnetje dat nog scheen. Ook hier kwam de bal heel erg goed van pas, en hoefde ik geen €35 te betalen als ik een standbeeld op een haartje miste. Natuurlijk heb ik dat de rest van het weekend alleen maar gehoord, in elke kerk, elke kroonluchter of lamp: ‘Hee Kevin, hoeveel zou je voor deze lamp moeten betalen?’. Terry, onze hardcore toerist, had allemaal plekken opgezocht om te bezoeken of waar we konden gaan eten. Zo was er een Vietnamese markt waar schijnbaar ook veel goede en gezellige restaurants te vinden waren. Helaas was de markt al dicht, maar de restaurantjes waren inderdaad goed en lagen heel gezellig. Toen kwam de kanonskogel echt binnenzetten. Waar ik hier gewend ben om voor €30 ontzettend luxe en veel te eten, kreeg ik nu voor €15 de meest simpele maaltijd en het goedkoopste biertje. Man, wat voel je je dan meteen weer arm zeg. Die avond eindigden we in een bar voor buitenlanders die in hun reis een stop maken in Wenen en gingen we enigszins bijtijds naar huis. Morgen stond namelijk dan eindelijk de fietstour op de planning.

Ik was gek genoeg bijna enthousiaster om weer te fietsen, dan het wijn aspect van de tour. Natuurlijk is de wijn heerlijk en is het heel gaaf om bij kleine wijngaarden in het familiehuis te lunchen en wijn te proeven, maar ik ben wel een Nederlander. En elke Nederlander is gek op fietsen, of je het nou wilt of niet, je fietst, en je fietst. Gelukkig was ook dit vooroordeel bekend bij de rest van de groep en waren Samantha, Florent (Belgische kerel) en ik de fietsfanaten. Het klinkt vast achterlijk, maar het is echt heel raar om anderhalve maand niet te fietsen, daar waar ik normaal alles fiets. Zoals wij Europeanen van Amerikanen denken dat zij lui en dik zijn en bij voorkeur alles met de auto doen, werd zaterdag keihard bewezen. Jordan, een toffe Amerikaanse kerel, had in zes jaar geen ander pedaal meer aangeraakt dan die van zijn auto. Hij was wel enthousiast om te fietsen, maar ook terecht een beetje bang voor hoe zijn benen het zouden houden, later meer. Ook voor de tour moesten we weer vroeg uit de veren en werden we nog onaangenaam verrast. Een van de meisjes, Davis uit Amerika, was in de ochtend flauwgevallen dus zij en Miranda (Canadese) blijven thuis om rustig aan te doen aangezien ze zich niet goed voelde. Helaas waren we dus niet met de volle groep en om de pijn nog te versterken, verloren we de bal op het treinstation ook. Ik schoot hem over een hek heen en we konden niet achter dat hek meer komen… We begonnen de toer, een kwartiertje fietsen van het plaatsje waar we begonnen en toen bevonden we ons in de Wachau vallei, een van de grootste wijnregio’s in Oostenrijk. We fietsten letterlijk, de hele dag recht tussen de wijngaarden en konden bijna overal de druiven plukken als we van de fiets af stapten. Een ontzettend gave sfeer met de bergen om je heen, die tot ongeveer de top zijn bekleed met druivenstruiken. We proefden in totaal zes wijnen, waarvan vier wit, een rosé en een rode. De rode was niet te zuipen en de rest van de Rieslings en Gruner Veltliners waren heerlijk. Ik leef dan eindelijk mijn familiegenen na, ik begin wijn lekker te vinden. Een daadwerkelijk proefwonder zal ik nooit worden maar ik merkte dat ik verschillen wel kon proeven. We waren het eens in de groep. Voor de prijs die we betaald hadden, hadden we meer verschillende wijnen daadwerkelijk kunnen proeven in plaats van dat we het gewoon op een zuipen gingen zetten. Ook zagen we maar twee wijngaarden en hebben we niks over de druiven, manier van groeien en verwerken of iets geleerd en zeker voor de mensen die dat nog niet weten kan dat best interessant zijn. Na de tour besloten we om die avond maar rustig aan te doen om zo zoveel mogelijk te kunnen genieten van de komende laatste dag in Wenen, waarin we dus nog een hoop moesten bezoeken. Echter, merkten we na het avondeten dat Jordan niet meer bij de groep was. Toen we ons omdraaiden en een halve kilometer naar beneden keken, zagen we hem daar strompelen. Hij look een straalbezopen toerist, wiens brein simpelweg niet meer in staat was om het ene been voor het andere te zetten. Helaas voor hem, was dat de moeheid. Hij had zich te erg uitgesloofd en had stervende Amerikaanse benen. Grappig omdat het de vooroordelen heerlijk bevestigd, maar ook wel zielig want lopen kon hij echt niet meer. Een groepje wilde heel graag het paleis zelf nog in en gingen daarvoor om 8 uur de volgende ochtend, pleite. Florent, Terry en ik vonden dat niet zo heel nodig en besloten om rond half tien naar buiten te gaan en zoveel mogelijk te bezoeken op citybikes die je kon huren. Natuurlijk moest je daar weer een creditcard voor hebben en helaas hadden Florent en ik die niet. Benenwagen it is.

Van alle belangrijke kathedralen, tot een fantastisch mooie Universiteit, gerechtshof en drie musea, we zagen alles wat de boekjes aangaven. Hopelijk zeggen de foto’s genoeg en anders nodig ik jullie graag uit om Google.nl te openen en daar de veel mooiere foto’s te bekijken.
Die avond was het tijd om weer naar huis te gaan, een laat avondbusje zou ons ongeveer om 1 uur terug in Praag brengen. Gelukkig heb ik de maandagen vrij in mijn ongelofelijk zware schoolrooster en kon ik lekker mijn verloren slaap inhalen. Maandag was het tijd om weer op het nieuwe veld te voetballen en moest ik een verloren zaterdag inhalen met uitgaan.

Dinsdag was het weer een saai lesje over strategie waarvan ik alles al wist en was het tijd voor de Latino Nation2Nation. Briljante avond gehad en de les op woensdag was weer een complete lacher, ongelofelijk dat zo’n vak op die manier op een Universiteit gegeven kan worden. Weer was de professor er niet en gaf de invaller aan dat we op moesten schieten en dat Griekenland niet zo interessant was naar haar mening, want zij moest lunchen met een goede vriendin die ze maar een keer in de maand ziet. Woensdag was het weer raak en hetzelfde gold voor donderdag. Inmiddels is mijn gedeelte van het project voor de intensieve cursus van vorige week dan op tijd klaar, maar de rest van groep dacht dat het leuk was om pas zaterdag klaar te zijn. Ik kreeg vrijdagavond bezoek van Aman en haar moeder, dus ik had een fulltime gidsenrol aan te nemen voor het komende weekend en had geen tijd om nog te werken in het weekend, dus liet de voltooiing aan hen toe. Was dat verstandig? Dat gaat het cijfer uitwijzen en dat is een 3. Haha, nu schrikken jullie vast allemaal. Hier geven ze cijfers aan de hand van percentages, 100-90% goed is een 1, 89-75% is een 2 en 74%-60 is een 3. Met andere woorden, gewoon een keurige voldoende gescoord en de eerste daadwerkelijke studiepunten zijn binnen!

Vrijdagavond was het dan zover, de tweede ‘groep’ bezoekers kwam aan en de medewerkers van Hotel Atos gaan nog eens gek op mijn vrienden en familie worden. De dames namen het zonnetje mee uit Nederland want het hele weekend was het geweldig weer. In twee dagen hebben we alles gezien waarvan ik wist dat het ik het zelf interessant vond om te zien. Helaas moest ik ook nu mijn kamer laten zien en weten meer mensen hoe lelijk mijn woongebouw is, hoe krap de keuken is, hoe niet aanwezig de luxe is en hoe dicht je op elkaar geplet ligt in de kamers. Wel vonden ze het er gezellig uitzien en daar moet ik ze gelijk in geven. We overwonnen een gedeelte van Marjan haar hoogtevrees en beklommen de Praagse Eiffeltoren, waar we, door het geweldige weer, echt het beste uitzicht ooit hadden over de hele stad. Zaterdagavond met eten werden we zwaar beledigd door de serveerster, die kwam zeggen: ‘the service is not included’ en vervolgens vroeg om 10% fooi. Het licht was tweemaal uitgevallen en door diezelfde stroomstoring ging het alarm twee keer af, een fooi van 10% is dan een beetje gek. Toen ik haar probeerde wijs te maken dat we niet genoeg Kronen op zak hadden bood ze zelfs aan om met creditcard of in euro’s te betalen. De brutaliteit, daar kom ik dus niet meer terug. Dikke vinger. Zondagavond was het eten een stuk beter. Marina Grosseto, een van de beste restaurants in Praag volgens een dame van de taalcursus en die heeft haar naam waargemaakt. Fantastisch mooi uitzicht op het kasteel en de kathedraal vanaf het restaurant dat als boot volledig op het water ligt. Maandag was het dan alweer tijd om naar huis te gaan en moest ik me opmaken voor de komende week en misschien nog wel meer voor komende zondagochtend, wanneer mijn volgende bezoekers aankomen. Scott en Caleb. Ik kan nu al niet meer wachten..

Inmiddels is het voetbalveld eindelijk gerepareerd en kan de league uiteindelijk toch van start gaan. Na een hoop gedoe omdat de manager niet in Tsjechië maar in Israël is, hebben we dan toch twee teams weten te samenstellen. Woensdagavond zal Yeyo schijnen in het shirt van FC Buddy System A, in de eerste divisie van de League. Zo blij om eindelijk weer normaal te kunnen voetballen, in een soort regelmatig schema. Vanavond maken we ons klaar voor de Amerikaanse Nation2Nation en zien we wel hoeveel avonden uit deze week gaat worden. God, wat geniet ik hier toch.

Yeyo uit.