Helikopterende Ana’s en Verliezen.

Daar zijn we weer. Het is niet goed uit te leggen of in woorden uit te drukken maar het is verschrikkelijk moeilijk om dit verslag in het Nederlands te schrijven. Mijn brein is nu daadwerkelijk overgesprongen naar een Engelse modus. Als ik nu Nederlands wil praten moet ik mijn zin, die in het Engels wordt bedacht in mijn door alcohol aangetaste hersenpannetje, vertalen voordat ik hem uit kan spreken. Heerlijk is het, als er geen bezoek is. Ik merk dat mijn Engels nog beter begint te worden en dat het produceren van volledige verhalen in het Engels ook steeds makkelijker wordt. Dat is heerlijk voor hier, want er wordt eigenlijk niks anders dan Engels gesproken, afgezien van een groepje asociale Duitsers, Fransen en Zweden. Nog steeds geldt de regel voor Carol dat er een shotje absinth genomen moet worden wanneer hij Frans spreekt in het bijzijn van andere mensen. Asociaal gedrag wordt hier niet getolereerd.

Tot nu toe gaat het met de competitie van de voetbal niet echt fantastisch. Omdat het maar vijf tegen vijf wedstrijden zijn op een behoorlijk klein veld spelen al onze tegenstanders heel erg verdedigend en zijn wij niet in staat om daar doorheen te komen met ons ‘hoge tempo’ voetbal. Elke keer vergeet een aanvaller mee te verdedigen en is het weer raak. En zoals iedereen weet, is verliezen niet leuk. Des te meer reden dus om dan op woensdag het verlies en het enorme verdriet dat deze nederlaag met zich meebrengt, weg te drinken met wat pivo’s in de dichtstbijzijnde bar. Dat moesten we dan deze week verbeteren, maar daar vertel ik nog even niks over, het belangrijkste deel komt eerst.

Zoals jullie weten, was het vanaf het weekend dat Amanda er was, aftellen tot het volgende weekend. De twee beste maatjes zouden op bezoek komen, Scotty-Fucking T en Kleppie. Voor de normale mensen onder ons, beter bekend als Scott en Caleb. Zondagochtend zouden zij op het Vaclav Havel Airport van Praag uitkomen, uit een vliegtuig dat hen vanaf Rotterdam in een directe streep van slechts een uurtje naar de Tsjechische Republiek. Voordat die verschrikkelijke wekker om 7:10 aan de beurt was, waren er nog wat dagen te gaan.

De donderdag bestond zoals gewoonlijk uit een lekker lui dagje met een vervelend saaie les van half drie tot zes. Om deze ellendige pijn te verzachten was er gelukkig een groep bereid mij te steunen in het moeilijke proces om dit te verwerken door middel van alcohol en feestjes. Vrijdag was weer een lekker vrij dagje, zoals de naam al suggereert, en gingen we weer aan de slag op het voetbalveld. Uiteraard ging het nu met de hele groep weer fantastisch, alles lukte en elk schot was gevaarlijk. Nu moeten we nog leren om dat op de reguliere woensdagavond op de mat te leggen, dat blijkt toch erg lastig tot nu toe. Vrijdagavond werden er twee spontane tripjes gepland, eentje naar Kutna Hora en eentje naar Bohemian Paradise. Kutna Hora is een plaatsje op een uurtje van Praag met de trein, wat een wereldberoemde kathedraal heeft en nog wat andere leuke toeristische trekpleisters. Bohemian Paradise is een soort natuurgebied met achterlijk grote rotsblokken die uitkijken over de hele vallei en een kasteel bovenop de heuvel waar men een hotel in heeft gebouwd. We zouden maandag naar het park toegaan dus dat komt later terug.

Zaterdag gingen Davis (een lief meisje uit Amerika) en ik naar Kutna Hora. Lekker zonder te weten welke trein we moesten hebben of van welk spoor deze vertrok, namen we de tram naar het centraal station en wisten we wonderbaarlijk genoeg, twee minuten voor vertrek in de juiste trein te stappen. Kutna Hora is een heel klein, je loopt het hele stadje door in een half uur, dorpje waar nog veel oude kathedralen en kerken te vinden zijn, die eigenlijk van binnen telkens mooier lijken te worden. Wederom ben ik natuurlijk niet van het beeldmateriaal, en heb ik geen trek om Davis achter haar reet aan te zitten om de foto’s op haar pc te zetten, dus pluk ik lukraak wat van Google om jullie wel wat te laten zien. Het stadje zelf was dus echt best wel heel mooi, maar meer dan vier uur heeft men niet nodig om hier alles gezien te hebben en zelfs nog wat lokale biertjes te proeven. Een ontzettend mooie kathedraal van St. Barbara, een Botten Kathedraal, een Maria Kathedraal, een museum gewijd aan zilver en het vroegere leven van de mijnwerkers hier (hele rijke zilvergrond in de buurt) en nog een kerk bezochten we. Zie de foto’s maar, ernstig mooi. De Botten Kathedraal is een kleine kerk in het midden van een begraafplaats, waarvan de binnenkant is bekleed met de botten van 40.000 doden. Een beetje freaky is het dan, dat dit eigenlijk heel erg gaaf is. Die avond had ik het logische plan niet uit te gaan aangezien de wekker zo tandenknarsend vroeg af zou gaan, maar wist Julie (een ander Amerikaans meisje) mij met een commanderende vraag over te halen. Zo moeilijk was dat blijkbaar niet en ik wist dat ik dit de volgende ochtend niet leuk ging vinden. En zoals voorspeld, was de volgende ochtend niet leuk. Ik moest de douche wel heel koud zetten om me wakker te voelen, maar toen ik eenmaal op weg was om die eikels op te halen, voelde ik me weer helemaal fris. Daar waar ik gewend ben elke zaterdag lekker met ze te lullen, zuipen en te feesten, had ik dat al twee maanden niet meer gehad. ”Sentimenteel gedoe inkomend!” En dat ga je dan toch wel echt missen. Hoeveel goede vrienden ik hier dan ook heb, er zijn toch geen vervangers voor Heli en Ana. Scott heeft een de titel Heli opgeëist dit weekend, en Klep was al bekend met de Ana bijnaam. Meer woorden wil ik niet aan de bijnamen vuil maken, de mensen die er geïnteresseerd zijn kunnen bij hen terecht voor meer informatie. Maar goed, dan was het fijne moment eindelijk daar.

Met zwarte kringen onder mijn ogen maar gevuld met een badkuip vol energie stond ik op het vliegveld. Ondertussen hielp ik alle Nederlandse mensen met hoe zij in het centrum konden komen of waar ze heen moesten en daar waren ze dan. Zoals Klep al had aangekondigd, zou hij romantisch in mijn armen rennen en me knuffelen. Natuurlijk deed hij dat ook, terwijl ik de meegebrachte voetbal naar Scott schoot, om wel de zondagochtendvoetbaltraditite levende te houden. Ze waren er eindelijk en nu kon de pret beginnen. Hup, in de bus, in de tram, terug naar de dormitories, waar ze een hotelkamer hadden. Ik had ze wel voorbereid op waarschijnlijk een belabberde kamer, maar dat was geen probleem, zolang ze maar in de buurt waren. Eerlijk gezegd, de hotelkamer was echt een stuk beter dan ik had verwacht. Een mooi laagje tapijt, zelfs een vriendelijk schilderij en mooie stoelen in de kamer. De bedden nog steeds even dramatisch, maar de lakens en hoezen hebben wel een vrolijk kleurtje of een patroon. Zo erg was dat dus nog niet. Maar wie geeft er wat om die kamer, de stad in moesten we. De Joodse begraafplaats, het Vaclavske Namesti en de klok op het oude stadsplein stonden op de planning van de dag. De meest geweldige middag ooit beleefden we op een terrasje dichtbij de Klok. Zoals al het bezoek tot nu toe waren zij teleurgesteld in de klok en wat er gebeurt, dus wij moesten de middag wat leuker gaan maken. Natuurlijk een volkomen logische redenering om gewoon biertjes te gaan drinken. Daar zaten wij als drie idioten, gewoon te janken van het lachen om helemaal niks. Serveersters beoordelen aan de hand van hun doorschijnende legging, een stukje tandsteen dat tussen mijn tanden bleef haken wat niet weg wilde, het klinkt allemaal als helemaal niks, maar het was werkelijk waar briljant. Mensen durfden het terras niet meer op te lopen toen ze ons zagen gieren en brullen, terwijl we pas twee biertjes op hadden. Teken van een perfecte match vonden wij. Ook hadden we een filosofisch gesprek over wie er als eerste miljonair zal worden en of wij nou ook zo’n groepje oude mannen zouden worden die over dertig jaar nog zo met elkaar omgaan. We besloten dat wij zo gingen worden, en daar moest natuurlijk op geproost worden. De dag werd afgemaakt door een op voorhand al heerlijk diner bij Marina Grosseto, het bootrestaurant dat volgens de coördinatoren van de taalcursus, de beste pizza van de stad serveert. De carpaccio en de pizza’s waren ernstig lekker en ik heb gek genoeg het idee dat de ober mij herkent van het weekend daarvoor, toen ik Aman en Marjan daar mee naartoe nam. Na het eten nog lekker over de Karels Brug gewandeld en moest er natuurlijk nog wat meer geproost worden op het feit dat ze er eindelijk waren. Voor de volgende dag stond de dagtrip naar Bohemian Paradise op de planning en moesten we lekker vroeg eruit.

Een kleine miscommunicatie in de ochtend, ik was vergeten dat ik beloofd had de knullen wakker te maken, dus ik kwam een kwartier voor vertrek maar even kijken hoe het ging, en maakte ze daarmee wakker. Oeps. Maar, we waren op tijd, en hadden een hele enge vrouw naast ons in de trein die besloot mij eens in het uitgebreid Tsjechisch te gaan vertellen wat voor ras haar belachelijk lelijke poedelhond had en waar hij dan wel niet vandaan kwam, hoe oud die was en weet ik veel wat de naar azijn stinkende dame het overhad. In het vervolg van de reis vluchtten wij wat meer naar de veilige plekken van de volgende trein, simpelweg zo ver mogelijk van haar vandaan. De titel van het natuurpark, bos, reservaat, berg met bomen, planten, bladeren en gras, of hoe je het ook wilt noemen, deed haar naam waar. Bohemian Paradise, is daadwerkelijk een paradijs. We hadden wel ernstig veel geluk met het seizoen, aangezien alle bladeren heerlijk aan het verkleuren waren en je met je voeten van die leuke geluiden kon maken als je door de bladeren op het pad liep. Caleb en ik hebben ons hoogtevrees overwonnen. Zoals jullie op de foto’s kunnen zien, zijn er vele hoge rotsen in het park, waarvan er sommige beklimbaar waren. Er was er eentje in het specifiek, waarbij een set van drie trappen waren uitgehakt om de rots gemakkelijker te beklimmen. Gemakkelijker betekent in deze zin dan, een trap met slecht bereikbare treden, zonder reling of iets dergelijks om je aan vast te grijpen of ook maar enige vorm van bescherming. Ik denk niet dat ik overdrijf als ik zeg dat de rots wel twintig meter hoog was, dus geloof mij dat het behoorlijk eng was. Knikkende knieën en zwetende oksels tijdens het beklimmen, en al helemaal tijdens de afdaling, dan heb je toch nog eens goed door hoe hoog het dan wel niet is. Een geweldig uitzicht over de hele vallei waar het park aan grensde was dan wel het resultaat van onze gedurfde klim. Ook hier moest geparticipeerd worden in een selfie, die hopelijk nooit het daglicht te zien krijgt.

Maandagavond was het plan sushi te gaan eten, maar liepen we helaas keihard tegen een gesloten deur aan. De sushi bar was gesloten voor een fotoshoot die drie dagen ging duren. Pijnlijk genoeg, maar goed. We eindigden om de hoek van de sushi bar in een authentiek Tsjechisch restaurant, wat misschien ook wel leuk was. Konden de knullen nog wat leren over de lokale cultuur en het eten dat Tsjechië kenmerkt. Na het eten namen we nog lekker wat drankjes en biertjes, om ons op te maken voor de grote dag van dinsdag, waarop we de BeNeLux N2N gingen beleven en het eerste familiediner in onze kamer door mensen buiten de Universiteit wordt bezocht. Dinsdag was het echter een nationale feestdag in Tsjechië en waren alle toeristische trekpleisters, keihard volgestampt met teveel mensen. Dat gold voornamelijk voor de miniatuur Eiffeltoren op de Petrin heuvel. Na de klim te hebben gemaakt naar de toren en eindelijk de toren te kunnen zien, kwamen we keihard op onze plek terecht, de rij stond in de toren zelf tot halverwege de klim, zo’n 90 meter omhoog. We besloten deze dan maar morgen te doen en de rest van onze tijd hier dan maar op de best mogelijke manier te besteden, bier. Bier, bier en nog eens bier. Hier en daar werd er een terrasje uitgeprobeerd voordat we voor het familiediner naar huis toe gingen. Inmiddels hebben we met F 560 zoveel kortingstickers bij de Kaufland verzameld, dat we voor een kleine 8 euro per persoon, een achterlijk grote pan konden kopen en dus een stuk gemakkelijker, de wereldberoemde familiediners konden produceren. Carol claimt als een natuurlijk Fransman dat hij fantastisch kan koken en deze avond was dan zijn kans om het waar te maken. Een heerlijke risotto was het gevolg, waarbij voor zeven personen die grote pan toch wel van pas kwam. Het eten duurde echter wel anderhalf uur om te maken, dus er kan gerust gesteld worden dat het stokbrood dat we meenamen keihard nodig was om de honger te stillen tot aan het daadwerkelijke diner. Die avond kwamen er voortdurend mensen de kamer in en dronken we met gezellige groep een hoop voordat we uitgingen. Een fles sambuca, rum, absinth, anderhalve krat bier (15 liter) en een fles wijn, gingen er in rap tempo doorheen. Met een nog grotere groep gingen we de tram in naar de club waar het feest plaats ging vinden.

In de tram begonnen Heli en Ana, zoals zij de hele ellendige week al doen, met de “Penis-game”. Het idee van dit spel is dat er een begint door het woord ‘penis’, zacht te zeggen. De volgende persoon moet dan het volume van de vorige steeds overtreffen, wat dus overduidelijk eindigt in een hoop geschreeuw en een groep mensen die boven elkaar uit probeert te schreeuwen. Een tram vol dronken studenten bleek de perfecte gelegenheid voor dit spel. Ik weigerde te participeren, maar de rest helaas niet. Ze kregen het met zijn tweeën voor elkaar om de hele tram mee te laten doen. Geniale filmpjes waren daar wel weer het resultaat van. Na de korte overstap op de volgende tram werd de tram net na een halte stilgehouden. De bestuurder had er genoeg van en schakelde de politie in om ons, als legertje studenten, tot kalmeren te brengen. Dat lukte fantastisch, mede dankzij een held als ik die natuurlijk iedereen volkomen nuchter even tot bedaren bracht. De minuut dat we voorbij de halte waren en dus niet meer konden stoppen, begon ik met het schreeuwen van een van de meest internationaal bekende ‘voetballiedjes’. Lastig na te doen en uit te typen is het niet, maar iedereen kende hem. Zo gingen we als schreeuwende bende van meer dan 50 man de tram uit en betekende het een knalavond te worden. Zo bleek het ook. Geniale avond gehad, die eindigde met mijn matras op de grond in de kamer van Paul en Carol, Reid had namelijk de alcohol niet binnen kunnen houden en daar ging ik liever niet in slapen.

De laatste hele dag alweer. We moesten en zouden alleen nog die stomme toren op voor het uitzicht en dan was alles bezocht wat we konden bezoeken. In de ochtend besloten we, aangezien de sushi bar dan nu toch wel open moest zijn, ontbijt te pakken in de sushi bar. Niet realiserende dat die sushi bar eigenlijk godvergeten duur was, gingen we als drie arme studentjes zitten met het idee om even flink sushi te gaan bunkeren. Toen we de prijzen op de menukaart echter zagen staan, schrokken we ons toch voorzichtig wel even dood. Voor een ontbijtje voor met zijn drieën, waarbij we allemaal maar een gerechtje namen, betaalden we €70,- hele euro’s. Ongelofelijk. Ter referentie, bij Hachi kan je voor dat geld met zijn drieën de sushi doordeweeks volledig betalen. Dan heb je vijf rondes van vijf gerechten, wat ongeveer kan betekenen dat je 75 kleine maki’s kunt eten, vergeleken met de twaalf die ik er nu had. En ik maar schreeuwen dat Praag zo goedkoop is… Weliswaar ernstig van genoten en weer een nieuw stukje bewijs over dat we maar weer snel sushi moeten gaan eten als ik terug ben in ons koude kikkerlandje. Na de sushi die natuurlijk niet genoeg vulde, haalden we nog een subway broodje en gingen we dan toch die stomme toren op. Dit keer wel met het treintje omhoog, die klim zagen we niet nog een keer zitten. De laatste foto’s van de omgeving werden gemaakt en dat betekende dat het tijd was om de kroegen op te zoeken. Een van de meest beroemde kroegen in Praag, serveert haar bier via een systeem van mini rail treinen. Een netwerk van 400 meter in het restaurant brengt de drankjes naar de tafel. Modeltreinen, een moderne variant van serveren? Het was in ieder geval een geniaal restaurant.

Die avond moest er weer gevoetbald worden en zelfs met die twee knullen langs de lijn wisten we niet te winnen. Hopeloos. Na een diner bij de Italiaan om de hoek en een lekkere hoeveelheid biertjes gingen we naar een ander feestje die avond. Helaas bleek het feest van dramatische kwaliteit, veel te druk en overal rook in de club zelf dus dat hadden we snel gezien. De volgende dag ontbeten we nog lekker met een gebakken eitje en moesten Heli en Ana nog wel even de stad in om de benodigde souvenirs te kopen voor de familie die zij zo lang niet hadden gezien. Daarna was het alweer tijd om naar het vliegveld te vertrekken. Dat werd gepast afgesloten met een Mac Donalds maaltijd en een hele hoop dikke knuffels. Het lijkt immers zo ver weg, maar het valt eigenlijk best wel mee, 19 december zal ik alweer terugvliegen en dat komt toch al een soort sneller dichterbij.

Zo sloot ik de meest geweldige week met Heli en Ana af en blijf ik nu weer alleen achter. Morgen staat er weer een oefenpotje voetbal op de planning en gaan we de grote verhuistruc in het huis toepassen. Reid wisselt met Carol van kamer, om de snurkende kerels samen te stoppen en te zien of het zo beter werkt voor in ieder geval mij want het komt nog meer dan gemiddeld voor dat ik niet meer dan vier uurtjes slaap door het gesnurk waar voor de rest niemand iets aan kan doen. Van het weekend staat er nog niks geks op de planning en volgens mij is er volgende week een eerste toets die gemaakt moet worden, daar moet ik maar even achteraan gaan… Ik zal vanaf proberen elke vrijdag een verslagje te produceren over de afgelopen week, of nouja, dat werd mij opgelegd door Heli en Ana. Ik spreek jullie dus weer snel.

Yeyo uit.